De blog nam al schrijvend vreemde wendingen. Ik laat ze maar even gewoon staan. Sit back en enjoy the ride is geloof ik het leesadvies.
Showing up
In de vorige blog schreef ik het al, soms doe ik het, me niet conformeren aan de ongeschreven regels.
Eerder deze week las ik het artikel a plea for corporate disobedience. In hun blog zit een mooie video over hoe makkelijk het is om te conformeren.
En 4 tips die helpen veranderingen in de werkplek te initiëren.
(1) Disobey rules that are unjust. (2) Ask for forgiveness (3) Team up (4) Go public
Kwaad werd ik er bijna van. Hebben ze dan geen idee hoe ingewikkeld het is, dat niet conformeren aan die (on)geschreven regels en alles wat erbij hoort.
Weten ze dan niet dat ik na zo’n “non-conformistische daad” op weg naar school op de fiets zit en ademhalingsoefeningen doe. Dit om rustig en in het moment te blijven. Me niet druk te maken om de mogelijke consequenties, iets waar je op de fiets namelijk totaal niets meer aan kan doen.
Tegen mezelf vertel ik dat ik straks ook weer dezelfde weg terug fiets en dat er in wezen niks ergs kan gebeuren. Omdat op de vingers getikt worden of boos op me worden niet gaan over wie ik echt ben. Niet raken aan wat echt wezenlijk is.
Tegen mijn hoofd vertel dat ik dit wel vaker deed en dat dat mooie gesprekken opleverde.
Tegen mijn hoofd vertel dat ik het doe om mensen bewust te maken, bewust van de verschillen die er nog zijn tussen de bedoeling en het dagdagelijkse gedrag. Verschil in hoe tegen de bedoeling wordt aangekeken. Verschil in wat men ziet als passende vorm/gedrag om de bedoeling waar te maken. Vanuit dat bewustzijn, dat delen van perspectieven, kunnen dan dezelfde of andere keuzes gemaakt worden.
Tegen mijn lijf vertel ik dan, je hoeft niet veel te doen, gewoon met de goeie intentie daar zijn, present zijn, just “show up” en even niet wiebelen. Je hebt dit gedaan met een reden, je hebt er goed over nagedacht/gevoeld. Vertrouw daarop.
En mijn hoofd en lijf schreeuwen dan terug: waarom, waarom kan je niet gewoon doen wat van je verwacht wordt. Het is toch ieders eigen verantwoordelijkheid om die waarneming te doen en daarbij horende afweging te maken. Niemand heeft jou de opdracht/toestemming gegeven dit te doen.
En dan antwoord ik aan hoofd en lijf:
- Het heeft te maken met een kerntalent van me, zien waar op hart/buik-niveau het gedrag niet congruent is met de bedoeling. Moet ik dat dan gewoon niet meer inzetten? Dat kan ik gewoon niet, dat hoort bij mij.
- Het heeft te maken met zelf oprecht verbinding gemaakt te hebben met die bedoeling tijdens een traject, in de presentie dingen voelen/ervaren en daar fearless naar handelen. Mag ik vertrouwen dat als ik aanhaak op die basisbedoeling en present ben dat acties dan goed zijn, ook al veroorzaken ze “gedoe”?
En eigenlijk vat dat wel een beetje dit schooljaar samen. Zonder wrijving geen glans is voor sommigen wellicht makkelijk. Voor mij is het dat niet. Ik heb veel stappen gezet in het leren dat in verbinding en present geen synoniem zijn van harmonieus. Geleerd over hoe dat voelt en hoe daar mee om te gaan.
Dat kon alleen door het te doen, er te zijn, to show up, present, te handelen in verbinding met de bedoeling. de ene dag met wiebelen en vallen, de andere dag stevig staand. De ene keer met fraaie acties, de andere keer zo goed als ik het op dat moment kon. De ene dag moeiteloos, de andere dag hard werken.
Dat ik er was heeft verschil gemaakt voor het geheel.
Dat anderen er waren ook.
I showed up, over and over again.
Showing up for them
Voor wie doe ik dat eigenlijk? Voor mezelf, want het is onderdeel van mijn integriteit. En voor …?
Een heel tijdje terug sprak ik met iemand die vroeg naar mijn focus, mijn doelgroep. Omdat “voor de wereld” een beetje groot is voor 1 leven. Omdat je dan ’s ochtends kan verbinden met die groep, je kan afvragen wat ze nodig hebben en dat die dag gaan doen. Een vraag die beklijfde.
Ook zo’n opmerking die bijbleef, een oud-docent die met meeste voldoening terugkijkt op “die paar studenten waarvoor ik persoonlijk het verschil heb gemaakt, de meesten redden het sowieso wel Ilse :)”
Ooit schreef ik op (journaling mooc Ulab) studenten die voelen dat “het niet klopt” niet laten zitten -> helpen. Gister tijdens de diploma-uitreiking kreeg ik de bevestiging dat het vooral voor hen is dat ik het doe, dat showing up.
Ik heb de sterkste verbinding met die studenten die nu al weten wat hen zo ergert in deze wereld dat ze er iets aan willen doen, dat al durven uitspreken, laten zien. Ik kijk met “wow” naar de eerste stappen die ze zetten in wat ik hierboven beschreef als “showing up”. Vertel ze dat, tweet dat, luister en herken hoe het was om te durven, en geef gebaseerd op wat ik zie nog een laatste tip over “vorm”, de manier waarop het zichtbaar wordt. Dat kan ik dan toch niet laten :).
Niet zo’n verrassing, die sterke verbinding, als je de blog mijn unieke bijdrage aan de beweging hebt gelezen. Zij zijn die onderkant van de U al een keertje voorbij, hebben een notie van wie zij zijn en wat ze willen dat hun dienende bijdrage wordt, en zetten de eerste stappen om het in de wereld vorm te geven.
En kunnen dus vanzelfsprekend bij me terecht als ze ooit vast komen te zitten. Om weer los te waaien.
En de boeiende vraag die nooit beantwoord gaat worden omdat veel ervan zich onbewust afspeelt.
Hoeveel van hun “showing up” is dankzij mijn “showing up”.
En omgekeerd.