Frans daagde me uit om mee te doen met #blimageNL. Was even omdenken voor me. Want bij andere blogposts doe ik precies het omgekeerde. Ik schrijf en ga aan het einde op zoek naar een afbeelding die daar bij past. Mijn “theme” in wordpress is zo gekozen dat je op de homepagina al die foto’s bij elkaar ziet. Daar word ik dan blij van, zo’n visueel overzicht 🙂
Enfin, in dit geval is de vraag of ik wil schrijven over onderwijs vertrekkend bij een van de gegeven foto’s. Mijn oog valt op de barkrukken. En ondanks de kindervoeten is mijn associatie (= wellicht te veel films gekeken) er eentje van een barkruk in een donkere bruine kroeg, een enkele gast, halfdronken. En dan zo’n barman die geduldig luistert naar die klant die zijn hart uitstort, net iets eerlijker dan dat ie in nuchtere toestand zou doen.
Het voorbije schooljaar heb ik veel geleerd over de kracht van echt luisteren, luisteren als gevende beweging, luisteren waarbij je de ander helemaal accepteert zoals ie is. (Het boek Hart horend beschrijft dat proces heel mooi).
De kracht: mensen ont-wikkelen als er naar ze geluisterd wordt.
En zo, midden in de vakantie hoop ik dat het me volgend schooljaar lukt om op die manier te luisteren naar studenten en collega’s. Niet af en toe, per toeval, maar structureel.
En ik vraag me af wat ervoor nodig is om dat soort luisteren ruimte te geven in het onderwijsproces, niet aan het toeval overlaten, maar als onderdeel van het proces.
Gewoon, eerlijk, in alle rust, mogen vertellen en er wordt naar je geluisterd. Dan zijn we in ieder geval alvast voorbereid voor het geval barmannen in de toekomst echt worden vervangen door robots 🙂
(Ik was tijdens het uitzoeken van het filmpje trouwens echt verbaasd hoeveel daar al aan gewerkt is, die robot=barman, en met welke resultaten)
En dan nu de foto’s voor diegenen die ik vraag mee te doen aan de uitdaging, allemaal deze week door mezelf gemaakt (dus geen gedoe met creative commons) :
3 Pingbacks