Tijd om de boosheid in een doosje te stoppen en in een hoek te zetten. Ik wil wel adviseren er nog niet aan te komen, want het is een “duvel in een doosje”. Sinds deze week weet ik zeker wat de kern van die boosheid is. Het gevoel niet zelf te kunnen kiezen hoeveel eigen tijd ik mijn baan/werkgever schenk. Als ik trouw wil blijven aan waarden als: ambitieus, open, ondernemend, inspirerend en vakkundig, moet ik veel onbetaalde tijd in deze baan steken.
Een metafoor: Ik voel me als de elektricien die gevraagd wordt 100 stopcontacten te plaatsen. In de offerte, gemaakt door de werkgever, staat 6 minuten per stopcontact. Alles wat de elektricien langer werkt dan die 6 minuten, is niet het probleem van de werkgever, maar van de elektricien. Bovendien is een half afgewerkt stopcontact onacceptabel … voor klant, elektricien en werkgever.
En dat doet me pijn. Dat heb ik bij geen enkele werkgever voorheen zo meegemaakt. En het argument: dat is nu eenmaal onderwijs, helpt niet.
- Voor -zij die over het geld gaan- weet dat als ik ooit vertrek, het niets te maken heeft met wel of niet graag docent zijn. Maar met het feit dat ik voorlopig nog kan beredeneren wat ik terugkrijg voor die investering van mijn eigen tijd. Als dat niet meer lukt, dan ga ik (#NMG) Hoe graag ik ook docent ben.
- Voor alle anderen, als je een keer met een idee bij me komt. Weet dan dat ik eigenlijk heel ondernemend ben, dat het bovenstaande is waar ik vandaan kom en geef me de tijd om voor mezelf de ratio te vinden waarom ik er eigen tijd zou instoppen. De kans is namelijk groot dat ik dat toch doe. Gewoon, omdat je vraag/idee aansluit bij wat ik belangrijk vind en er gewoon geen geld voor is.
En nee, je hoeft even niet met me mee te denken. Ik weet waar de pijn zit. Ik geef hem bij deze gewoon een plek.