Een beschrijving van het proces tijdens sessie 2 afgelopen woensdag, aangevuld met wat bespiegelingen achteraf. De sessie bestond uit een check-in, ontwikkeling van de visie, verkenning van de grenzen van het speelveld, afronding.
Vooraf
Ik ben als eerste daar en begin met de ruimte klaar te zetten. Ik begin aan een cirkel zonder stoelen (nav mijn gevoel de vorige keer). Er komt tegengeluid: “Het is fijn om te kunnen schrijven”, “ik wil graag een tafel”. Het wordt een klein vierkant van tafels. Ik ga nog even ergens anders zitten omdat ik niet iedereen kan aankijken.
Korte check-in
Mooi hoe de begeleider van het traject hier wel aandacht aan besteed, maar het niet “zwaar” maakt.
De vraag “zijn er nog prangende dingen die gezegd moeten worden voor we beginnen”
Verder met de visie
De groep heeft nog behoefte om “wat ons te doen staat vandaag” helderder te krijgen.
Vervolgens wordt het “huiswerk” gedeeld. Ieder van ons heeft een poging gedaan om in een zin uit te drukken van waar wij met deze groep, de curriculumvernieuwing, naar op weg zijn.
De zinnen worden gedeeld.
- Het lukt niet om er meteen een te kiezen. Dat zou wel erg makkelijk zijn geweest 🙂
- Volgende stap, aanpassen van eentje werkt ook niet.
- Dan even aangeven welke woorden raken. Gesprekken voeren. Tot de conclusie komen dat dat niet gaat leiden tot een nieuwe zin.
- Onderzoeken op welke zinnen de meeste energie zit. En nu lukt het langzaam wel om dingen samen te voegen.
De zin ontstaat.
En dan start een proces van: naar iedereen luisteren die nog iets wil aanpassen, de vraag stellen of die aanpassing het beter maakt. Net zo lang tot er geen opmerkingen meer zijn. Ik herken het proces van Deep Democracy. Het zorgt ervoor dat aan een meerderheidsbesluit de wijsheid van de minderheid wordt toegevoegd.
Pas achteraf merk ik hoe goed dat werkt. Nog wat na-ijlend oud gedrag maakt dat ik aan een collega vraag hoe hij zich voelt bij de gekozen zin. En nog voor ik de vraag heb uitgesproken, weet ik wat het antwoord is. Want dat is mijn antwoord ook. Het is ok, de uitkomst van een gezamenlijk proces.
Bij een puur meerderheidsbesluit kan het namelijk altijd dat iemand van de minderheid achteraf wil terugkomen op het besluit. Uitspreekt dat hij/zij het toch niet eens is met het besluit. Of het niet uitspreekt maar dat het onder de oppervlakte wel meespeelt.
Vragen die het bij mij oproept. Is het dan zo dat eigenlijk ieder besluit het best met de wijsheid van de minderheid included genomen kan worden? En wat doe je dan met tijdsdruk?
De zin gaat trouwens nu naar een sessie met studenten en werkveld. Wat roept het bij hen op? We hebben zelf ook nog een aantal vragen. Eentje ervan is. Is het ambitieus genoeg?
Vandaag las ik deze overigens zeer interessante blog over de 6 p’s van een goed team. Met daarin deze video die voor mij iets heel waardevols zegt over ambitie.
Het speelveld
Er wordt geïnventariseerd wat de harde grenzen van het speelveld “curriculumvernieuwing” zijn. Een van de groepsleden heeft een matrix gemaakt. Met aan de ene kant de begrenzing en aan de bovenzijde van waar in het curriculumontwerp het iets over zegt. Voor mij heel helpend.
Ik onthoud voorlopig hiervan. Er liggen best wel wat inhoudelijke grenzen. Didactisch/pedagogisch lijken de grenzen zich vooral af te spelen rond budgetten en docentcapaciteit.
Afronding.
Nog wat praktisch regelen voor de sessie van volgende week, het uitspreken van “hoe was deze sessie” en het was alweer voorbij.
Wordt vervolgd.
Ps Mijn gevoel blijft dat als we vergaderen in de lokalen waar we onze huidige lessen geven. Vervolgens ook vergaderen in traditionele opstellingen. Dat we dan meer dan we ons zelf realiseren blijven vasthouden aan oude patronen. En een deel van onze creativiteit onbenut laten. Het zij even zo.