Na samen een module te hebben verzorgd doen we een mini-reflectie achteraf. Het verschil in: hoeveel praat je als docent in een hoorcollegezaal vs hoeveel laat je de student aan het woord levert 3 mooie leervragen op:
- Hoe zorg ik dat de hele (grote) groep focust op diegene die wat zegt?
- Hoe zorg ik ervoor dat de student met aandacht kan luisteren en niet teveel energie kwijt is aan het “ik wil ook wat zeggen-denken”?
- Hoe zorg ik dat ze na afloop hebben geleerd wat ik wilde dat ze leren?
Als ik als docent zelf aan het woord ben, focussen ze op wat ik zeg, kunnen ze met aandacht luisteren en hebben ze geleerd wat ik ze wilde leren. Of is dit een oude overtuiging, eentje die in deze tijd beperkend is?
Mijn antwoord:
- Ik beheers het nog niet, zorgen dat een hele collegezaal met aandacht luistert naar de student die aan het woord is. Dus ja, rommelig is het soms wel.
- Ik vind het heerlijk om mee te deinen met de studenten in het werken rondom een onderwerp, van het denkproces delen. En kan dus niet vooraf beloven welke onderdelen veel aandacht krijgen.
- Toch weet ik dat ze geleerd hebben (observeren). En omdat ik de grote lijnen van het proces bepaald heb, ken ik ook de grote lijnen van wat ze geleerd hebben. Verder kan ik er heel goed mee leven dat ze ieder andere inzichten opdoen over “volhoudbare werkgevers” en hoe je aan de informatie komt.
- Dat weten dat ze geleerd hebben, ontbreekt vaak als ik “aan het woord” was. Ook hier weer, we hebben het over integrated reporting. Kort en zonder visuele ondersteuning, toegegeven. 15 minuten later vraagt de volgende docent of ze een van de begrippen op de slide (waaronder integrated reporting) kennen. Nee, nog nooit van gehoord.
Dus voor mij is nog niet precies weten hoe, geen reden om te blijven doen wat maar beperkt werkt. Het is wel supermooi om op deze manier samen helderder te krijgen wat het dan eigenlijk is dat je wil leren.
Denk aan het citaat dat ik op mijn eindwerk van de docentencursus zette: “Niemand kan mij iets leren, dat kan alleen ikzelf”
