Een jaar later, de tuin uit de zomerblog van vorig jaar is klaar. Weet je nog? De wensen: een bij-vriendelijke tuin, met planten op de juiste plek die elkaar versterken, een afscheiding van de weg erachter met natuurlijk materialen en liefst een tuin die ook nog leuk is voor andere dieren. Ik kende Twan van Hagen van Bangert en Van Hagen en wist dat hij daar visie en kennis over had. De tekening werd gemaakt en het plan uitgevoerd.
Beelden schieten altijd een beetje tekort als het om gevoel gaat, maar toch even een impressie.
Het was een bijzonder proces. Mooie, bruikbare bomen en planten werden behouden. Even opzij gehouden terwijl de rest weer van “scratch” werd opgebouwd. Niet alles ging meteen goed. En dan voel je weer hoe belangrijk het is om betrokkenheid te ervaren, samen visie en verantwoordelijkheid te delen.
De lemen meander is een verhaal apart. Gebouwd volgens de oude techniek van de vakwerkhuizen. Met takken en leem. Soms letterlijk met de voeten in de modder en kletsnatte stroleem in de handen. Het heeft voor bijzondere ontmoetingen gezorgd. Ook met voorbijgangers. Omdat het aan een doorgaande weg ligt kwamen veel mensen langs, volgden de bouw en vertelden verhalen, van vroeger en nu. Ik verdenk een aantal mensen ervan dat ze tijdelijk hun dagelijkse wandeling zo hebben gemaakt dat ze effe konden komen kijken. Heel leuk.
Dit zien ze nu.
En ik denk er trouwens over om dat ontmoeten bij de lemen meander verder te zetten. Om tijd te reserveren om met en van elkaar te leren. Zittend op het bankje bij de bijen of … Wat denken jullie ervan?
Wat zou je me willen (laten) vertellen? (ter inspiratie Verhalen vertellen uit Tao van vrouwen)
PS Wat ik zo ontmoet in de tuin van dag tot dag is te volgen op Stipple