Wat is het eigenlijk. Gewoon, niet beginnen als het eigenlijk logischer wijze wel zou “moeten”. Trouwens al zoekend naar een wetenschappelijke omschrijving kwam ik dit tegen. Leest heerlijk weg, een artikel van Bruno van Wayenburg voor Intermediair. Humoristisch verhaalt hij hoe het er bij hem en anderen uitziet, de smoezen en de tips. (Het boek waaraan hij refereert: boek van Piers Steel, Uitstelgedrag)
Al struinend over het internet kom ik ook nog dit tegen van de Universiteit van Leiden: Aanpak van uitstel, 10 tips
Als ik het hierover heb met studenten moet ik wel altijd een beetje om mezelf lachen. Ik wil graag dat mijn studenten continue gedrag vertonen dat bij mij alleen in de laatste week voor het tentamen te zien was. En dan wel van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht: geconcentreerd bezig met de leerstof. Ik lostte de consequenties van mijn uitstelgedrag dus op met heel veel werken vlak voor de deadline. Het krijgen van kinderen zorgde ervoor dat dat niet meer kon. Ineens moest ik op tijd verschijnen om ze op te halen en weinig tot geen mogelijkheid/puf om het in de avonduren op te lossen. Dat heeft bij mij de eerste aanzet gegeven tot zodanig plannen van mijn werk dat de piekbelasting eruit ging. Heerlijk, voor het merendeel weg, de superstress. Bleef: de gedachten aan wat ik allemaal nog moest. Apart, het voorlezen van dit kinderboek heeft me daarbij geholpen.
Vanmorgen zag ik dit grappige filmpje over patronen doorbreken via @mireilleverhoef. En ik dacht, eigenlijk is dat de essentie van dat hele uitstelgedraggedoe. Gewoon NU stoppen! En wat mij het meest daarbij helpt. Passie voor datgene waarmee je bezig bent.