Een oud- collega zei ooit: “ik ben een betere docent geworden toen mijn kinderen de leeftijd kregen van onze studenten”, iets met beter inleven. Dat belooft, want dit jaar heb ik de eerste student, alleen niet in huis. Hij gaat op kamers. Hoop dat het dan ook nog werkt 🙂
Het was daarmee een bijzondere zomer. De laatste waarbij iedereen nog in dit huis woont. Het was ook ingewikkeld vakantie regelen. Het duurde een tijdje voor we het in de gaten hadden, maar de groep saboteerde ieder idee waarbij niet iedereen meeging. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de enige overgebleven optie was fietsen in de bergen met mogelijkheid tot hardlopen erna. Nou heb ik werkelijk niets met bergop fietsen. De pijn van bergop fietsen en de voldoening achteraf, hoezo prachtig? Wat nu, als je toch graag samen op pad wil?
Op zoek naar een manier om de pijn van het bergop fietsen te vermijden en mogelijkheid om bagage mee te nemen kwam ik uit op de elektrische fiets. Alweer! Ik was namelijk al maanden aan het twijfelen of ik zal gaan fietsen naar Sittard (29 km) nu we een nieuw gebouw hebben. En of dat met een renfiets of andere fiets zou moeten zijn.
- De redenering voor fietsen: Ik rijd met de auto (35 minuten), tijd inruimen voor het zoeken naar parkeerplaats (15 min) en dan nog lopen naar school (8 min). Alles bij elkaar ongeveer een uur. Fietsen gaat ongeveer een uur en 20 minuten kosten. Dan heb ik het sporten erop zitten en ben ik goed bezig voor het milieu. Als het elektrisch zou zijn fiets ik op de elektriciteit van onze zonnepanelen. Parkeren is geen probleem, dat kan onder het gebouw en gratis, zelfs in een speciaal af te sluiten ruimte.
- De redenering tegen fietsen: je komt moe en bezweet aan, wat doe je met je bagage, het kost toch teveel extra tijd op “spitsuurmomenten”, en wat als het regent of dreigt te regenen. Is het niet erg lang en saai?
Nadenken of je het gaat doen, een paar keer per week zo ver fietsen, daar kom je niet uit. Ik in ieder geval niet. Uitproberen leek de enige optie.
En dus leek dit HET moment om toch te kiezen voor die elektrische fiets. Ben het gaan proberen en heb besloten dat het kon werken. Het fietst namelijk de hele tijd alsof je met wind mee, supervlak fietst, ook op hellingen. Vervolgens de weerstand tegen het idee om niet alles “zelf te doen” overwonnen. Het idee om me te laten helpen lag gevoeliger dan ik dacht.
We zijn dus gaan fietsen. Naar Aken, Vaals, Eupen, Valkenburg en Margraten enz enz. In Margraten (Memorial Center) raakte dit beeld me, als moeder van uitvliegende kinderen:
Ik heb ervan genoten, om samen met de mannen te fietsen langs al die plekken, de “Ardennen” te ruiken. Genoten van het zien hoe goed ze dat kunnen dat fietsen en de lol die ze eraan hebben. Bergaf suizen vind ik heel erg machtig.
En ja, het voelt asociaal, een beetje smerig, als een vorm van valsspelen, zo makkelijk als je een berg opfietst. Als je even het hart uit je lijf fietst kan je zelfs op de Ijzerbosweg het gat dichtrijden met echte koersers en dan roepen” he, nou moet ik echt trappen”. Het was in deze context grappig. Toch niet de vaak doen, het gaat in tegen een ongeschreven fietserecode 🙂
De les van deze vakantie: de nieuwe mogelijkheden die het opent als je je laat helpen!