Ik was net geïntrigeerd door:
Een vraagstelling die het lezen meer dan waard is: Ben Jij de Grootste Vijand van je Medewerkers? http://t.co/B5MyF4HmAI via @managementpro
— Joan De Winne (@joandewinne) November 14, 2013
Las het artikel en vroeg me af:
Zijn medewerkers nu echt hulpeloos als managers niet helpend zijn?
Ik ben even teruggegaan naar het oorspronkelijke artikel en de test daarbij.
“In almost all organizations, some leaders pave the way for their employees to do their best work, and others inadvertently make things much harder than they should be”
Een denkoefening: zij noemen oorzaken. Ik bedenk wat ik als medewerker zou kunnen doen.
Hinder more than help. Mogelijke actie: aangeven dat hun acties niet worden ervaren als hulp
Don’t clearly communicate purpose and direction. Mogelijke actie: doorvragen tot het wel duidelijk is.
Don’t consider organizational capacity when rolling out new initiatives. Mogelijke actie: aangeven wat wel kan en hulp vragen voor de rest.
Don’t set and maintain useful policies. Mogelijke actie: doorvragen tot het nut duidelijk is en als dat niet uitgelegd kan worden, niet meedoen.
Wat me opvalt is dat, voor het oplossen ervan, ik uitga van een beschikbare leider. Voor mij komen we dan weer uit op verbindingen. En herinner ik me het verhaal van Aad Goedhart:
‘Dag, wie ben jij?’ vroeg de mier.
‘Ik ben de eekhoorn, en ik ben de leider van mijn nest’, antwoordde de eekhoorn.
‘Goh’, zei de mier verrast, ‘Leider. Wat is dat dan?’
‘Nou, dat is een heel verantwoordelijke taak. Zo stuur ik bijvoorbeeld op resultaten.’
‘En hoe doe je dat dan, dat sturen?’ wilde de mier weten.
‘Daarvoor heb ik tools. Zo heb ik een mooi overzichtelijk dashboard. Met veel KPI’s. En als er één in het oranje komt, nou, dan stuur ik bij. Want oranje kan ook rood worden, en dat mag niet.
’De mier snapte er niks van. Wat een moeilijke woorden! Dus hij vroeg ‘En zie je ook wel eens andere dieren?’
‘Jazeker!’, zei de eekhoorn parmantig. ‘We zien elkaar in vergaderingen. En natuurlijk in BiLa’s.
’Oh, dacht de mier. Dat klinkt als praten. Dus hij vroeg: ‘Waar hebben jullie het dan over?
’De eekhoorn ging er voor zitten. Dit was voor hem de essentie van zijn rol. ‘Over de Toekomst! Over wat er allemaal nog moet gebeuren. En wie dat dan gaat doen. En wanneer het af moet zijn. En Lopende Zaken. En als we toch bezig zijn, dan monitoren we ook.’ Hij glom van trots.
‘En Diepe Verlangens? Hebben jullie het daar dan ook over? Of Mooie Dromen? Of Nare Angsten? Of gewoon zomaar over Niks?’
‘Nee!’ zei de eekhoorn resoluut, ‘Daar hebben wij het nooit over. Het zijn toch mijn vrienden niet?’
‘Tjee’, dacht de mier, ‘Leiden gaat zo te horen over Resultaten en Sturen en Tools en Toekomst. Maar niet over Vriendschap. Ik weet niet of ik dat zou willen zijn.
’Maar hij zei het niet.
En neem de tijd om dankbaar te zijn voor mijn vroegere leidinggevenden. Ooit in Breda gewerkt met een leidinggevende in Londen. In Roermond met leidinggevende in Almelo, Capelle a/d IJssel, Veghel. En ja, ook een jaar of twee werkervaring als bedrijfseconoom met een leidinggevende 2 kamers verder. Zij waren beschikbaar, ondanks de afstand. En dat hielp.
Realiseer me dat ik nog nooit zo weinig gepraat heb met mijn leidinggevende(n) als in het onderwijs. De tijd dat ik ze dat verwijt is trouwens voorbij (=ik snap hoe het komt). Het raakt me nog steeds. Ik merk dat ik de afstemming mis:
- of wat ik aan het doen ben nog overeenstemt met de koers
- over welke mogelijkheden ik zie en waar het niet lukt binnen de gestelde kaders
- geprikkeld worden
- maar ook, gewoon elkaar leren kennen als mens.
En ben ik dus blij dat we, als collega’s onder elkaar, daarvoor tijd maken. Dat helpt.