Een citaat uit een prachtig verhaal over “de volgende stap aanreiken” (in luisteren naar muziek): The Night I met Einstein.
Gisteren zaten we als gezin in het Beauforthuis in Austerlitz en genoten gezamenlijk van deze twee mannen: Eric Vloeimans en Florian Weber.
Van het samen de grenzen van jezelf en het instrument zoeken.
Van het anders willen en durven spelen dan op de CD, omdat dit een andere dag is.
Maar vooral van het prachtige samen. Elkaar de ruimte geven en aanvullen.
En ik realiseerde me dat het niet vanzelf is dat we daar samen van kunnen genieten. Dat daar heel veel mensen aan te pas zijn gekomen.
Dat onze kinderen daarvan kunnen genieten dankzij: de blokfluitleraar; de mensen die hevig geapplaudisseerd hebben bij hun eerste uitvoering van Liesje heeft een lammetje; gedreven klarinet-, cello-, piano-, trompet- & trombone- docenten; iedereen die mede de jeugdharmonie mogelijk maakt; vrienden en familie die samen met de kinderen muziek maakten of ervan genoten; BigBand Boesten die samen met Eric Vloeimans op de Floriade speelde: hun vader die daar uren voor heeft geoefend en de muziek door het huis liet klinken.
Een hele andere ervaring, iets wat ik hoorde zaterdag in Spijkers met koppen. Dit lied “Seasons in the Sun”
is de Amerikaanse musicalversie van deze van Brel (le moribond). (Ze schijnen in Amerika naar aanleiding daarvan gedacht te hebben dat Brel een musical-personage was)
Ach, en nou wilde ik iets gaan roepen over belang van subsidies enz. Ik ga het niet doen, ik ben gewoon 🙂 met deze voor mij “Opening up yet another fragment of the frontier of Beauty” -ervaringen.