Niemand in de natuur ruimt zijn eigen afval op.

Alleen de mens slaagt erin dingen te maken die niemand voor hem wil opruimen. De rest van de natuur zorgt ervoor dat hun afval zo aantrekkelijk is voor een andere soort dat ze het met plezier opruimen.

De aanleiding?

Het blikje hiernaast. Daar was ik al enkele keren deze weken aan voorbij gelopen. Tot ik gister besloot dat ik als dankjewel aan de natuur voor al die mooie ontmoetingen best een keer een wandeling kon “zwerfvuilruimen”. Daarvoor moest ik voorbij een enorme persoonlijke weerstand. Ik vind namelijk heel sterk dat iedereen zijn eigen rommel moet opruimen. Maar daar hebben die planten en dieren op de Meinweg geen boodschap aan. Voor hen wilde ik het wel doen.

Hoe moeilijk was het?

Het bleek een hele goede oefening in “niet oordelen” te zijn. Ik vond namelijk vanalles, letterlijk en figuurlijk. D’r blijken trouwens ook grenzen te zijn aan wat ik opruim.

Toen ik daar zo met mijn twee volle plastic zakken (na 5 km) over de Meinweg sjouwde voelde het ook letterlijk en figuurlijk zwaar. De gedachte aan een buitenstaander die naar de “soort” mensen kijkt en ziet dat ze hondenpoep in een plastic zakje doen en in de vuilnisbak gooien en dit achterlaten doet me dan wel weer grinniken. Begrijpen gaat die buitenstaander dat niet. Je moet mens zijn om dat te kunnen recht-denken.

Hoe liep het af?

Halverwege heb ik het afval in de vuilnisbakken gedaan (die zijn er gelukkig). En heb verder genoten van hoeveel mooier de natuur afval opruimt. Die hebben mij niet nodig. Zij doen dat in schoonheid!

Ps Ik kreeg hiervoor een zilveren Zwerfie. Ik wist niet dat het bestond. Jij wel?