In de stad hangt in een spirituele winkel een briefje op. Je kan een sessie van een halfuur doen.
Ik ben gewoon nieuwsgierig, heb tijd en ik wil iets checken.
Wat ik wil checken is of een aanname van mij klopt. Een van de mensen in de stuck opstelling vrijdag voelde bij mijn opstelling een bepaalde felle pijn. Die is niet van mij dacht ik te voelen, maar wilde zeker weten dat ik niks over het hoofd zag.
Ik kom binnen, prachtige ruimte trouwens wist niet dat die daar was, en mag een schilderijtje maken.
Ik teken het bovenstaande en het schilderijtje wordt bekeken/ingevoeld, besproken en een kwartslag gedraaid en dan weer invoelen etc. Zoals ie nu op de foto staat is waarnaar ik op weg ben.
Ik vertrek met een paar mooie inzichten:
- Ik zie inderdaad niets over het hoofd.
- Trucje: als bij in verbinding zijn met veel en grote groepen mensen dat wat binnenkomt teveel is kan je bewust bij het buitengaan van een ruimte achterlaten wat niet van jou is. Het letterlijk uitspreken: ik laat nu alles hier achter wat niet bij mij hoort. Een soort van “what happened in the classroom stays in the classroom”
- Het onrecht dat de hele tijd met me meegaat en wat ik misschien vaker feller moet uitspreken is het feit dat zoveel jonge mensen vast komen te zitten, depressief worden en we blijven doen alsof dat de schuld van die individuele jongere is. We het die individuele jongere laten opknappen om eruit te komen in plaats van het systeem waarin hij/zij leeft aan te pakken. Ontmoeting per ontmoeting, besluit per besluit.
- Wat zijn er veel mooie en verschillende manier van waaruit een reflectie kan starten. Dit is er een van.