Gister was dus die boekpresentatie. Deze blog gaat over “het feest in het feest”
Holding the space – werk
Mieke heeft het “holding the space’ werk prachtig gedaan.
- Een duurzame plek omdat het gaat om duurzaam ontwikkelen.
- Een warm ontvangst.
- Een verbindende oefening. Geef de rode draad door aan de volgende en vertel wie je bent en wat je link is met diegene aan wie je de draad doorgeeft.
- Een heldere presentatie van het boek met quotes uit de bijdragen van de pioniers (=waarderend gezien)
- Een mini-pionierstocht, met knapzak onderweg, picnic in de tuin, de U (mini) doorlopen met je groepsgenoten.
- Het uitdelen van de boeken waarbij iedereen met een persoonlijk bedankje het boek kreeg overhandigd. (=waarderend gezien)
De “more beautiful world” die er even was.
The more beautiful world our hearts know is possible.
Een citaat van Charles Eisenstein. Een van de “waarom een boek” van Mieke.
En voor mij was het feest inzet feest dat het begin van die “more beautiful world” voor mij even voelbaar en zichtbaar was.
podium pakken voor waardevolle aanvulling op doel
Toen ik die ochtend mijn kleren uitzocht, koos ik voor de vlinderketting. Die draag ik bij bijzondere feesten en als ik verhalen vertel. En bij het aantrekken plopte het verhaal van Ungalli op als passend bij het boek en de dag. Ik viste het verhaal uit de verhalenmap, zocht de naam van de boom op, raar maar waar het enige wat ik van dit verhaal steeds vergeet, en vertrok. In de auto nam ik het een keer door. En hield tijdens het programma voeling met waarom dit verhaal bij deze dag hoorde en wanneer een geschikt moment was. Dat kwam. En vertrouwend op “het stappen in voetsporen van vertellers voor me” en vertrouwend dat het verhaal “in mijn lijf zit” plukte ik het moment.
Daarvoor werd ik bedankt en kreeg complimenten van een paar mensen. En dat was precies goed. Mijn bijdrage is waarderend gezien, en de dag draaide niet om mijn bijdrage, wel om het boekfeest.
Wat is hieraan dan “more beautiful world”: Het is niet vanzelf dat een voormalig perfectionist als ik, zonder even te oefenen haar talenten inzet. Dat ik op het feest van een ander het podium inpik. Dat durf ik omdat we pioniers onder elkaar zijn die weten dat in beweging komen/blijven belangrijker is dan perfect zijn. Dat durf ik omdat de ruimte er is. En dat doe ik omdat het verhaal het boek van Mieke op een andere bewustzijnslaag aanvult en ik weet dat Mieke en veel andere aanwezigen dat waarderend zullen (h)erkennen.
Overvloed ontvangen
Na het boekfeestje blijven we met een groepje op het terras zitten. We drinken de thee op die overbleef van het feest. Dat vond de eigenares fijner dan die weg te gooien en ons iets anders te verkopen. Wij accepteren dat kadootje.
Wat is hieraan dan “more beautiful world”: Het “geldloos” geven van wat er in overvloed is. En dat niet vanzelfsprekend vinden, het echt aanvoelen als een geschenk.
SAMEN ONDERZOEKEN
We zitten een tijdje en praten. Vervolgens staan we om een of andere reden op en dat creëert de opening voor een jonge vrouw om naar me toe te komen en te zeggen: toch klopt het voor mij niet, als jij praat voelt dat niet als geaard. Of woorden van die strekking, ik vat stukken samen :). Een andere vrouw uit het gezelschap vraagt de jonge vrouw of dat iets van mij is of dat ik iets van haar spiegel. We besluiten het samen te onderzoeken. Dat betekent dat ik rustig ga staan, de ander in de ogen kijk en wacht op vragen. We zoeken door tot een signaal in haar lichaam aangeeft dat “het klopt”. Het blijkt te zijn dat ik in groep praat vanuit mijn hoofd, niet vanuit het bekken, vanuit de verbinding. Ik herken dat en begrijp ook ineens waar de hoofdpijn vandaan komt als ik lang in grotere groepen het woord voer.
Wat is hieraan dan “more beautiful world”: Ik accepteer dat het leven me op dat moment iets te vertellen heeft en stel me daar helemaal voor open. De vorm doet er niet toe. En geweldig hoeveel meer “tools” je hebt als je hele lichamen laat meedoen in het gesprek.
Samen werken
We blijven met 3 vrouwen over. Eentje legt een ontwikkelingspunt op tafel. De tweede vraagt of ze het wil opstellen en of ik daaraan wil meewerken. Dat doen we. Daar op het terras, in het zonnetje, op blote voeten. Gewoon nog even aan het eind van een al best intensieve bijeenkomst.
Wat is hieraan dan “more beautiful world”: Het ervaren van de moeiteloosheid. We konden op dat moment iets betekenen voor elkaar en dat hebben we moeiteloos gedaan. Dat iets intensief, heel betekenisvol, vermoeiend en toch moeiteloos kan zijn.
Over generaties heen, vrouwen bij elkaar
In de auto op weg naar huis bedacht ik dat ik nog nooit zo snel een verzoek (aan het universum) heb zien omgezet worden in werkelijkheid. Een van de vrouwen in de nazit sprak haar wens uit om een keer een vrouwencirkel te beginnen.
Ik weet niet precies wat vrouwencirkels worden verondersteld te doen, voor mij voelde dit als eentje. Over generaties heen je talenten inzetten om de aanwezige vrouwen te helpen in hun ontwikkeling.