De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

De dood.

IMG_2848Mijn zoon krijgt veel “dood” voor zijn kiezen de afgelopen maanden. Vanmorgen het (whatsapp) bericht dat er iets ernstigs is gebeurd met een klasgenoot. Misschien zelfmoord.

Vraag me af hoe ik daarmee omging op die leeftijd. Zocht op zolder en vond een deel van de door mij verzamelde gedichten. (het oudste schrift kan ik niet meteen vinden) De teksten gaan over de schoonheid van het leven, de zinloosheid en de dood.

Op 19/5/87schreef ik blijkbaar heel veel gedichten over. Ik neem er hier 3 over. Ik deed toen niet aan bronvermelding. Mijn excuses voor het “stelen”

Waarom wordt er in onze tijd

zo angstvallig gezwegen over de dood?

De dood heeft ons zoveel te leren.

——————————————————

Ik verlang ernaar mij van mijzelf los te laten

En weg te suffen in tedere lusteloosheid

niet meer te denken, niet meer te slapen

maar zwijgend op de tafel hangend

te wachten op de eeuwigheid

Ik verlang ernaar niet meer met de

tijd te moeten opstaan

en rond te gaan als een bange hond

maar alles in een wilde gloed kapot te slaan

en dan te sterven met een glimlach om mijn mond.

———————————————————–

Een mensenleven is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk.

Jaar in, jaar uit, dag in, dag uit beweeg je je tussen de mensen en dingen.

Sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom.

Je bent tevreden. Je ziet de mooie en goede kanten van het leven.

Je lacht, je dankt, je danst . Het werk gaat vlot.

Iedereen is vriendelijk tegen je. Je weet niet waarom.

Misschien heb je goed geslapen.

Misschien heb je een goeie vriend gevonden en voel je je geborgen.

Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde willen laten voortduren

Maar ineens verandert alles weer.

’t Is alsof een te hevige zon de wolken aantrekt.

Er komt een soort droefheid over je, die je niet kunt verklaren.

Je ziet alles weer zwart.

Je denkt dat anderen niets meer van je moeten hebben.

Je zoekt in een kleinigheid een reden om te klagen, te kankeren,

jaloers te zijn en verwijten te maken.

Je denkt dat dit zo zal voortgaan, dat deze stemming niet meer zal wijken.

En je weet niet waarom.

Misschien ben je moe, je weet het niet.

Waarom moet het zo zijn?

Omdat de mens een stuk “natuur” is,

met lentedagen en herfstdagen

met de warmte van de zomer

en de kou van de winter

Omdat de mens het ritme van de zee volgt:

eb en vloed.

Omdat ons leven een voortdurende repetitie is

van “leven” en ” sterven”

Als je dit begrijpt, kan je vol moed en vertrouwen verder

want dan weet je dat na elke nacht

weer een nieuwe morgen komt.

Als je dit kan aanvaarden kunt,

zul je door dit regelmatig “op” en “neer”

steeds dieper en vreugdevoller gaan leven.

 

Verder Bericht

Vorige Bericht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén