Zondagavond, oud gebruik, Tatort. Gevolgd door Gunther Jauch, die laatste wordt standaard vaak snel weggeklikt. Deze keer ging het over onderwijs: Notendruck, Sitzenbleiben – weg mit der alten Schule?
De gasten werden voorgesteld. Ik ben blijven hangen. Het verhaal van Richard Precht sprak aan. Van Melda Akbas had ik graag meer gehoord.
Melda Akbas wurde 1991 als Tochter türkischer Eltern in Berlin geboren. Während ihrer Schulzeit engagierte sie sich als stellvertretende Schulsprecherin und im Bezirksschülerausschuss. 2010 machte sie ihr Abitur und veröffentlichte ihr erstes Buch, in dem sie ihr Leben als junge Muslimin in Deutschland thematisierte. Seit 2011 studiert Akbas Jura in Hamburg. Am 10. Juni erscheint ihr zweites Buch “Warum fragt uns denn keiner? – Was in der Schule falsch läuft”. Für ihre Recherchen hat Akbas mit Schülern aus verschiedenen Bundesländern über deren Wünsche und Vorstellungen gesprochen. Akbas fordert, dass an der politischen Diskussion um Schulreform und Bildungswesen nicht nur Politiker und Pädagogen teilnehmen, sondern auch Schüler Gehör finden.
Opvallend trouwens hoe anders deze gastheer omgaat met zijn gasten (taalgebruik en tijdsverdeling) in vergelijking met Pauw en Witteman.
Benieuwd was ik vooral geworden naar Richard Precht. Niet omwille van het radicale, hoeft niet zo van mij. Ik geloof meer in evolutie. Mooi verwoord in onderste gedeelte van deze gastblog van Jelmer Evers. Zijn levensverhaal over leren sluit trouwens ook gedeeltelijk aan op onderstaande.
De interesse in Richard Precht werd gewekt door zijn brede blik, de vakgebieden die hij aanhaalde. Naar aanleiding daarvan ben ik deze uitzending gaan bekijken.
In seiner ersten Sendung spricht Richard David Precht mit dem Hirnforscher und Schulkritiker Gerald Hüther über den “Skandal Schule”. Was läuft warum falsch in unserem Bildungssystem?
Het begin is een beetje een “Ken Robinson-verhaal”. Gaande de uitzending komen allerlei uitspraken die wat toevoegen. Wat blijft hangen (vrij vertaald): geen nieuwe verbindingen in de hersenen zonder betrokkenheid/passie.
Durf ik dan te kijken naar hoeveel van mijn lestijd niet zorgt voor nieuwe verbindingen? Of leuker, naar waar ik denk dat het wel gebeurde?
Dat deed ik even kort en bedacht dat ik voor “mijn mooiste onderwijs niet betaald wordt”. Dat wordt een aparte blogpost 🙂