De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Verder verbinden met eigen uniek zijn.

WP_20160731_16_54_34_ProOnzin vond ik het altijd. De oefening waarbij je gaat bedenken wat mensen op jouw begrafenis over jou gaan zeggen. Toch heb ik er deze vakantie een variatie op gedaan.

Hoe heb ik de oefening gedaan?

Ik ben gaan schrijven, vanuit de nabije toekomst, alsof ik inderdaad gevraagd was mijn eigen “in memoriam” te schrijven. Aangepakt zoals ik dat zou doen voor een ander:

  • Wie was de overledene in essentie, wie was ze, wat zagen we?
  • Welk effect heeft dit leven op ons gehad.
  • Zo dat iedereen zich in iets ervan kon herkennen, of je nou zoon, man, collega of dorpsgenoot was.

Wel eerder gestopt. Toen op papier stond wat voor mij belangrijk was, ben ik opgehouden.

Wat leverde het op?

Man man, wat moest ik vaak de neiging onderdrukken om iets sociaal wenselijks op te schrijven. Dingen die passen in het frame van moeder, vrouw, docent, bedrijfseconoom, wereldburger. Blijkbaar liep ik toch nog met veel beelden rond van hoe ik zou “moeten” zijn. Moeite om mijn eigen uniek zijn zo zwart op wit te zetten.

Dat stoppen voor het helemaal perfect was. Ook een dingetje. Eenmaal begonnen moet het blijkbaar af “zoals het hoort”.

Me realiseren dat dit voor mij de essentie is. En als functieschalen en functioneringsgesprekken hier niets mee kunnen dan doet dat pijn en is dat zo.

Eenmaal klaar ging ik wandelen. Realiseerde me dat ik als ik ‘Dit volop wil leven” er een paar oude gewoontes in de weg staan. Ik heb voor ieder van die gewoontes iets opgeraapt uit de natuur.

WP_20160731_16_59_28_Pro

Heb vervolgens een verwelkte roos langs het pad opgeraapt om de dankbaarheid over wat die gewoontes tot nu gebracht hadden tot uitdrukking te brengen. En ben verder gewandeld naar de Roer om ze daar aan het water mee te geven.  (Vond dit een veel natuurvriendelijkere manier dan een ballon oplaten, iets met plastic afval. En makkelijker natuurlijk, een ballon had ik niet bij me 🙂 )

WP_20160731_17_21_09_ProIk wou dat ik nu verslag kon doen van een poëtisch moment. Dat was het niet helemaal. Ik netelde me op weg naar het water. Het prikte pijnlijk aan mijn voeten. De roos was nog niet verwelkt genoeg en mijn ongeduld zorgde ervoor dat ik een klonter afgescheurde rozenblaadjes in mijn hand hield. Vervolgens zetten een leger muggen de aanval in. Zodanig dat ik bijna geen oog had voor de vele diepblauwe libelles die er ook waren. Enfin, alles belandde versneld in het water, het duurde even voor alles met de stroom mee was. Het glinsterde mooi in het zonlicht.

Niet superpoëtisch, wel goed.

 

Nieuwsgierig naar wat ik opschreef?

Ik heb lang getwijfeld of ik dit er bij zou doen in deze blogpost. Of het niet voldoende was om op te schrijven wat het proces me gebracht heeft? Ik doe het toch, vanuit een gevoel dat het bij het verhaal hoort.

Ilse, ze vergat verjaardagen, wist zelden nog precies wanneer die belangrijke afspraak van me was, stuurde amper kaartjes…

En toch, op momenten dat ik echt even knel zat, een belangrijke keuze te maken had, dan hoefde ik dat maar te zeggen. Als ze het belang voelde, maakte ze tijd, luisterde en ging samen met me op zoek. Bleef erbij tot het klaar was, soms een uurtje, soms maanden.

Ilse herinnerde me er ook aan hoe mijn band met de natuur kan zijn. Blootvoets; regen, zon & wind voelen; rupsen helpen oversteken. Imkerverhalen, foto’s, die me de aandacht en de liefde waarmee ze keek lieten ervaren. Ze herinnerde me aan de schoonheid, de vanzelfsprekendheid, het cyclische in de natuur.

Ilse was “op avontuur”. Soms fysiek, heel vaak in haar hoofd. Ze verkende nieuwe plekken, ideeën, experimenteerde met nieuw gedrag. Ze ging met een open hart voor het onbekende op pad. Op zoek naar het verhaal en zijn tegenstellingen, op zoek naar een inclusievere, rechtvaardigere, circulaire wereld. Ze wist ook mensen daarin mee te nemen.

Ilse was leergierig. Geen oppervlakkig kennis vergaren. Wel kennis verzamelen; weerstand/tegenstanders opzoeken; voelen wat dat met haar deed; kijken of ze naar aanleiding daarvan haar denken/doen/voelen zou veranderen; laten zien en gezien worden. Dat ontwikkelen leerde ze zelf met vallen en opstaan. Dat ze dat “gestrompel” liet zien heeft mij geholpen om mijn ontwikkeling te zien als iets waar ik altijd opnieuw aan kan beginnen, iets dat de moeite waard is.

Ilse hield van het cyclische. Haar cirkel is nu rond en het is goed zo.

Verder Bericht

Vorige Bericht

4 Reacties

  1. fransdroog 2 augustus 2016

    Als altijd volledig open, eerlijk en oprecht. Inclusief wat er niet goed ging en vol twijfel. De realiteit mooier willen maken dan hij en deze aandrang weerstaan. Toch opschrijven en delen. Een heerlijk voorbeeld.
    Dank je, opnieuw.

  2. ilseschorrewegen 4 augustus 2016

    Nu schrijf je toch wel een heel persoonlijke én krachtige post Ilse! Mooi hoor, echt, je raakt me. Zo’n teksten vertellen zoveel over iemand! En dat terwijl ik jou enkel digitaal ‘ken’…

    Ik ben heel blij dat jij nog eens met zoveel woorden duidelijk maakt dat wat ik soms vraag aan mijn klanten echt niet min is: ik laat sommige klanten die begeleiding wensen bij het kantelen naar een professioneel leven dat meer voldoening schenkt ook deze oefening maken en sommige mensen vinden ze té confronterend.

    Hoewel dat natuurlijk ook de bedoeling is – kantelen gaat niet zonder confrontatie, zonder een spiegel voorgehouden te krijgen – is het goed voor mij om eens van iemand anders, uit heel andere hoek, te horen wat een impact deze oefening kan hebben op een mensenleven…’k Zal er in de toekomst nog voorzichtiger mee omspringen.

    Klanten die ze wel leuk vinden om te doen echter, zijn altijd heel tevreden over de uitkomst…daar kan jij je vast wel iets bij voorstellen.

    • Ilse Meelberghs 6 augustus 2016 — Berichtauteur

      Ilse,
      Het is heel fijn en waardevol om te lezen wat een blogpost met de lezer doet. Ook bemoedigend, om te blijven bloggen. Dankjewel!
      Ik herken wel wat je zegt. Ook in het HBO onderschatten we wel eens de impact van oefeningen die we aan studenten vragen om te doen. Daar komt dan ook nog vaak bij dat het geen individuele trajecten zijn en dat we dus iedereen op hetzelfde moment vragen om hetzelfde te ontwikkelen (bvb feedback geven, kijken naar talenenten enz). Vervolgens “moeten” ze de uitkomsten dan ook nog vaak verplicht delen met mij in een (reflectie)verslag.
      Het zelf blijven ontwikkelen/doen van dit soort oefeningen en de bevindingen delen met “mensen die je niet goed kent” is voor mij ook een beetje een integriteits- en bewustzijnskwestie. Ik vraag aan mijn studenten niets wat ik zelf niet ook doe en ik blijf me bewust van de “flaws” in het systeem. (=basisvoorwaarde om te kunnen aanpassen)
      Fijn dat jouw reactie me daar weer aan herinnert 🙂
      Warme groeten
      Ilse

Laat een reactie achter bij Ilse MeelberghsReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén