Het raakt altijd wel, de kreet dat onderwijs creativiteit kapot maakt en zo. Dus onderzocht ik het voor mezelf.
Is dat zo in mijn geval?
Ik ben terug gegaan naar oude foto’s van mij, heb gekeken naar diegenen die mij het diepst raakten en me afgevraagd of ik dit dan niet meer ben. Die analyse levert op dat alles er nog is, de band met dieren/de natuur, het wel dingen durven veranderen als ik me gesteund voel, het graag stappen zetten, het nieuwsgierig zijn.
Ik ben terug gegaan in gedachte naar wat ik geweldig vond in mijn jeugd en nu niet meer doe. Dat bleken de moddergevechten te zijn, de tekeningen die ik tijdens mijn schooljaar in Namen iedere dag maakte terwijl ik naar de docent luisterde die ons iets leerde over “gestion des petites et moyennes etreprises” en het zingen van canons.
Is het onomkeerbaar?
Zingen: Ik hield zo van canons omdat ik wel weet dat mijn ritmegevoel niet ontwikkeld is (zei ze vriendelijk over zichzelf) en dat dat lekker vaak hetzelfde was. Ik hield van het vertrouwde en de kracht van samen. Ik zong al vaak mee met mijn muziek onderweg. Dat doe ik nu bewust wat vaker.
Tekenen: Ik ben gewoon weer begonnen, iedere avond een tekening. Ik begin met in 1 beweging het blad “vol” te zetten met lijnen. Vervolgens zoek ik daar een patroon in en maak daar een tekening van/omheen. Ik geniet er wel van en opvallend hoe vertrouwd het voelt (na 25 jaar dus). Het is niet perfect, en dat hoeft ook niet. Wat de creativiteit kapot maakte was de overtuiging dat je dit alleen mag doen als je echt goed bent of wil worden. En voor die overtuiging zijn echt niet alleen onderwijsmensen verantwoordelijk.
Ik tekende ook in een museum. Ooit heb ik op een cursus (jeugdbegeleiding VAKO) geleerd dat dat een leuke activiteit is om met kinderen te doen, om ze zo een museum anders te doen beleven. Pas nu voelde ik hoe dat werkt.
Moddergevechten: Het minste wat ik kan doen om dat moddergevoel weer terug te krijgen is om een vrij simpele actie. De eerstvolgende blotevoeten-wandeling na deze vaststelling ben ik bij iedere modderpoel er recht doorheen gestapt. Een beekje, even met de voeten erin. Lekker die zachte modder onder je voeten, het water dat tussen je tenen doorkomt.
Volgens mij is het dus niet onomkeerbaar.
Vaststelling
Het zou zo maar kunnen dat onderwijs dingen kapot maakt cq dingen niet ontwikkelt. Voor mij is het voornaamste gemis dat ik veel met mijn hoofd geleerd heb, heb geleerd om te denken. En er bijna geen aandacht was voor doen, voelen, betekenis geven.
Toch voelt voor mij net als met opvoeden. In het eerste levensjaar van mijn eerste kind dacht ik dat alles wat ik deed onomkeerbaar was. Dat het nu of nooit was. Later leerde ik dat er zoveel kansen zijn, er zoveel mensen zijn die het pad van mijn kinderen kruisen. Zoveel dat een (of meer) gemiste kans er niet toe doet. Dat het echt nog wel komt. Ooit!
En voelt het voor mij bij onderwijs net zo. Er zit nog zoveel om het onderwijs heen, binnen het onderwijs zijn er zoveel mensen betrokken bij een student, zoveel jaren dat je geen onderwijs geniet, nog zoveel andere mensen die het leven van studenten kruisen, dat een gemiste kans jammer, maar niet onomkeerbaar is. Ik kan mijn werk beter doen als ik het mag relativeren, als ik erop kan vertrouwen dat we die verantwoordelijkheid voor onze jonge mensen samen dragen. Dan ben ik minder verkrampt, zie meer kansen.
En toen maakte ik dit als samenvatting:
Daarin wil ik wel rolmodel zijn. De chaotische, rommelige, leuke, 24/7 weg laten zien die Ontwikkeling heet.
PS Dat bovenstaande tekening zo sprekend is, is omdat tijdens het tekenen mijn zoon voorbijkwam, er een blik op wierp en zei: “als je tekent moet het wel visueel ondersteunen, anders kan je net zo goed printen”. Enfin: #opgoeiemomentpadkruisen #nooitaf