Het boek van Mieke is uit en dus is pionieren in het onderwijs een gespreksthema. Een van de onderwerpen met een andere pionier is pijn.
De pijn, het ongemak , dat je helpt het besluit te nemen om te gaan pionieren.
De pijn van de dingen die “doodgaan” als je nieuwe dingen gaat doen.
Maar dat is voor mij niet de echte pionierspijn. Die was/is veel persoonlijker. En vandaag , toen ik het koppelde aan inzichten uit “The Human element”. viel het kwartje.
Even wat theorie herhalen:
Op het niveau van het zelfbeeld/gevoel gaat het daar over
- mijzelf belangrijk vinden
- mijzelf competent vinden
- mijzelf aardig vinden
Met als interpersoonlijke angsten genegeerd/verlaten; vernederd/beschaamd; afgewezen/afkeer
En als persoonlijke angsten waardeloos; hulpeloos, ongeliefd.
Wat gebeurt er als je als enige in je organisatie gaat pionieren
Belangrijk (gevoel): Mensen voelen dat ik van belang ben wanneer zij mij zien staan, met me praten, mij erkennen en met mij omgaan alsof ik het verschil maak (uit “The Human element Cornerstone pg 40)
Het is lastig voor de mensen in de organisatie die niet pionieren bovenstaande dingen te doen met een pionier. Dat kan dus bij de pionier angsten als genegeerd worden, waardeloos zijn triggeren.
Competent (gevoel) Mensen voelen dat ik competent ben wanneer zij mij verantwoordelijkheden geven, mij mogelijke opdrachten alleen laten doen en mij erkennen en complimenteren voor de kwaliteit die ik lever (uit “The Human element Cornerstone pg 40)
Hoe willen mensen die niet pionieren je vaardigheden als pionier kunnen beoordelen, merken wanneer je kwaliteit levert. Dan zit je op angsten als beschaamd, hulpeloosheid.
Aardig (gevoel) Mensen vinden mij aardig wanneer zij mij vertrouwen, vriendelijk tegen mij zijn, hartelijk reageren op mijn voorkomen en vriendschap met me zoeken. (uit “The Human element Cornerstone pg 40)
Als je pioniert daag je de status quo uit. Je loopt kans dat mensen hun eigen ongemak daarmee op jou als pionier projecteren en niet altijd hartelijk op je reageren. En hier loop je kans dat angsten als afgewezen, ongeliefd om de hoek komen kijken.
Zelfbewust en of samen
Als einzelgänger-pionier in een organisatie helpt het dus enorm als je voor je gevoel van belangrijkheid, competentie en aardig vinden niet afhankelijk bent van anderen. Dat is nogal een dingetje, dan ben je ver in je persoonlijke ontwikkeling.
Bij mij was dat niet het geval en waren/zijn in de tussentijd die pioniersbijeenkomsten zo fijn, zo’n warm bad. Daar willen mensen met je praten omdat ze opgepikt hebben dat je een verschil maakt, zijn mensen nieuwsgierig, geven complimenten aan elkaar omdat ze kwaliteit en vaardigheid herkennen, zijn mensen hartelijk en zoeken vriendschap.
Je kan natuurlijk ook gewoon in de organisatie samen gaan pionieren, dan speelt dit veeeeeeel minder. 🙂