Vrouwen, ze willen het niet, die topfuncties. In mijn geval klopt dat nog. Iets met systeempijn en daar zo min mogelijk verantwoordelijk voor willen zijn. Iets met mijn bijdrage willen investeren daar waar “het klopt”
Ik ben er trouwens wel aan begonnen, aan de klim. Afgestudeerd als bedrijfseconoom “met onderscheiding” zoals dat in België heet. Op mijn 26ste Finance manager van een fabriek. (110 medewerkers, operationeel budget 38 mio, investeringsbudget 10j 18 mio). Leidinggevend aan 4 personen.
Eerste kind leidde tot keuzes. Achteraf gezien wellicht voor mij ook een fijn excuus om uit de race naar boven te stappen. Om niks te hoeven doen met mijn gevoel van “het klopt niet”. Wie zal het zeggen.
Inmiddels zijn mijn kinderen 19,17 en 15. En ik begrijp steeds beter waar de angel voor mij zit, waar het voor mij klopt om verantwoordelijkheid voor te nemen en waar ik dat gewoon niet wil.
Gesprekken met mensen, meestal vrouwen met dezelfde worsteling (= leren ertoe te verhouden) leidde tot onderstaande inzichten.
Welke verantwoordelijkheid wel en welke niet willen nemen
Ik neem al de verantwoordelijkheid om een plek te scheppen voor mensen waar ze (en ik) in het werk een bij hen passende bijdrage kunnen leveren aan een mooie wereld.
Ik zie ook duidelijk de richting voor me die gewenst is, de stappen die daarvoor nodig zijn en kan mensen daarin meenemen en helpen te ontwikkelen wat daarvoor nodig is.
Om echt de verantwoordelijkheid te nemen om leiding te geven aan een werkplek moet ik eerst nog de volgende worstelingen door (= leren me ertoe te verhouden) :
- de ladder tegen de verkeerde muur
- het “Gekke Henkie”-gevoel als ik graag mijn hele ik mee wil nemen naar het werk.
De ladder staat tegen de verkeerde muur.
Wat ik bedoel met die ladder tegen de verkeerde muur. Er wordt op veel plekken snoeihard gewerkt om de muur van de winstmaximalisatie te beklimmen. Vaak zeggen de missie van de onderneming/organisatie wat anders maar als er gekozen moet worden tussen winstmaximalisatie en de missie verwezenlijken dan wordt nu nog (noodgedwongen soms) voor het eerste gekozen.
Vervolgens betaalt daar iets of iemand anders voor. Ergens anders in ons planeet-systeem wordt er daarvoor geroofd, bij andere mensen of in de natuur.
Vanuit het linkerperspectief op de wereld is dat ok. De wereld is er om de mens/het bedrijf te dienen.
Ik kijk naar de wereld vanuit het rechterperspectief en vind:
We zijn onderdeel van een groter systeem en het wordt tijd dat we ons daar eens echt naar gaan gedragen.
Omdat ik ervoor kies om mijn werk een uitdrukking van mijn liefde voor die wereld te laten zijn, mijn investering/bijdrage aan het systeem, kan en wil ik de verantwoordelijkheid voor winstmaximalisatie niet dragen. Omdat ik de pijn waarneem/voel die dat veroorzaakt elders in het systeem.
De overstap naar het economie-onderwijs was een combinatie van “niet meer meedoen” en de hoop dat ik daar een bijdrage kon leveren aan het veranderen van die focus op winstmaximalisatie-focus.
Het bestaat trouwens inmiddels wel, bedrijven met een andere focus: social entrepreneurship (soms) gecombineerd met werken aan de 17 SDG’s.
Daar staat de ladder wel tegen de juiste muur. Als je daar daadkrachtig, doelgericht resultaat behaalt als onderneming, dan dient dat de wereld.
De worsteling voor mij is dan ook niet of maar hoe je dat doet, hoe je dat neerzet.
Gekke Henkie
Lang nam ik bepaalde stukken van mezelf mee naar het werk.
Ik kan doelgericht, planmatig en snel werken. Kan betrokken en betrouwbaar mijn werk doen.
En vond ik dat bepaalde stukken daar niet hoorden.
Ik heb ook vertraging en rust nodig. Om naar binnen te kunnen gaan, om contact te houden met wat er echt toe doet, om co-creatief te kunnen zijn vanuit mijn kracht, om mijn intuïtie te kunnen volgen, om dankbaar te zijn voor kleine succesjes en die te vieren, om anders zijn in de relatie te accepteren, om contact te maken met de natuur, de cycli te volgen, te verbinden met de toekomst, respect te voelen voor het verleden, zowel leerling als leraar te kunnen zijn
Ik oefen en zoek
Ik oefen met stoppen met oordelen over wat wel en niet op het werk thuishoort.
Ik oefen om dat andere gedrag ook zichtbaar onderdeel te laten zijn op het werk. Om af en toe die vertraging en rust op te zoeken tijdens de werkdag, om ruimte te maken voor die zaken hierboven.
Dat voelt heel ongemakkelijk, dat voelt als “gekke Henkie”.
En brengt veel energie omdat ik merk dat ik daardoor betere, nieuwere en creatiever oplossingen kan aandragen. Dat het iets doet met mijn betrokkenheid, eigenaarschap en verantwoordelijkheid, met mijn welbevinden, met mijn lerend vermogen, met de hoeveelheid talenten/competenties die ik inzet.
En omdat het zo goed werkt voor mij zoek ik naarstig naar wat daarvoor nodig is, ook in de hoop anderen te kunnen ondersteunen dat ook te doen.
Ergens vorige week gaf ik als voorbeeld: “Idealiter wil ik kunnen zeggen “ik kan mijn hart/intuïtie niet horen, ben de verbinding kwijt, ik ga even naar buiten” en dat niemand dan raar opkijkt”
Weg met het “Gekke Henkie” gevoel, stevig in dat gedrag kunnen staan waarvan ik weet dat het werkt. Dat is de worsteling nog even.
PS1 Bijvangst van deze blog,
Deze blog is het resultaat van een uren coach-(telefoon)gesprekken met vriendinnen, voelen. denken en visualiseren. Het leverde nog meer op dan het kunnen verwoorden van bovenstaande.
Ik begrijp een aantal zaken steeds beter.
Eindelijk begrijp ik waarom bedrijfseconoom worden toch een logische keuze voor me was. Ik ben sterk in het vaststellen of een bepaalde actie bijdraagt aan de missie/het doel. Kan ook snel en goed analyseren waarom wel of niet. Dat wou ik met mijn vaardigheden graag doen: missie/visie/doel vaststellen, op pad gaan en helpen vaststellen waar bijsturing nodig is, aan dat bijsturen een bijdrage leveren.
Eindelijk begrijp ik waarom iemand een keer over me zei “jij zegt lang niet alles wat je denkt”. En dat klopt. Omdat wat ik denk vaker afwijkt van de denkkaders van de mensen om me heen. En ik lang niet altijd de moed en het vermogen heb om de reactie van de ander op mijn andere manier van denken met begrip en liefde te beantwoorden.
En ik begrijp dat een andere sterkte van me is dat ik mensen kan en wil ondersteunen om autonoom een authentieke relatie met de missie/visie op te bouwen. Ik zoek daarbij nog naar het evenwicht tussen de lat uitdagend hoog leggen en ruimte laten voor eigen tempo en manier.
PS2 Geen Fish Love
Het gaat hierboven ook over liefde. Voor de duidelijkheid ik bedoel die liefde die gaat over geven, niet de Fish love.
(oorspronkelijke tekst schijnt van Augustinus te zijn)