De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Geweest: de HAS Innovatieklas

En na een paar uur daar te zijn geweest: vol energie vertrokken met het gevoel…. ZIE JE WEL!

Ok, voor diegenen die niet weten wat de Expeditie innovatieklas is.

Expeditie Innovatieklas is een nieuw concept van afstuderen op de HAS Hogeschool, waar de nadruk ligt op zelfkennis en werken aan projecten met maatschappelijke waarde. Hierbij wordt, anders dan andere afstudeerprojecten, gestart met de “missie” van de student. Deze neemt vervolgens het initiatief kennis en ervaring erbij te zoeken. Tijdens Expeditie Innovatieklas werkt de student aan persoonlijke groei in innovatieve projecten, binnen een zinvolle context, samen met andere studenten, docenten, experts en ondernemers.

Zelfkennis en projecten, die van maatschappelijke waarde zijn, zijn belangrijke uitgangspunten voor het bepalen en behalen van de gewenste eindbestemming; je diploma.

Voor meer informatie/indrukken:

)

Ik ben er geweest van 11 tot 15 en ben de volledige tijd in gesprek geweest. Met de studenten die net 3 weken bezig zijn, met een andere gast, met de begeleiding (in dit geval Evert en Joris).

Ik kijk tegenwoordig steeds meer naar onderwijs als een proces. Wat gaat erin, de organisatie van het proces en wat komt er dan uit. En op basis van de keuzes die je in het proces maakt valt er, net als bij een productieproces, al redelijk wat te voorspellen over de uitkomst. En dus ga ik graag kijken op plekken waar de uitkomst past bij/inspirerend is voor wat ik graag wil bereiken. Om vervolgens te kijken naar “wat gaat er dan in”. Welke keuzes maken ze?

En dus was ik heel blij dat ik ook hier eens mocht meekijken/meedoen. En natuurlijk heeft iedereen die zo op bezoek komt heeft zijn eigen manier van kijken, ook ik. En ik wil ook niet in herhaling vallen van wat je hierboven al kan lezen. Ik deel wel al het enthousiasme wat uit die stukken spreekt.

Wat volgt is dus mijn ervaring/perspectief over “wat erin gaat” en “wat eruit komt”. Wat zag/hoorde/las ik dat er bij dit proces ingaat: aandacht, uitdaging, vrijheid. En wat ik vooraf meende te proeven en gisteren bevestigd kreeg. Wat eruit komt zijn studenten:

  • die er lol in hebben,
  • open zijn
  • met een onderzoekende houding
  • die zelf het initiatief tot (veel) netwerken nemen,
  • die op zoek zijn naar de kern.

Er waar komt dan dat ZIE JE WEL gevoel vandaan. Zij bevestigen wat ik al vermoedde. Het is geen kwestie van geld als het gaat om onderwijs vernieuwen. Het gaat om een fundamenteel andere houding in het samenspel tussen docent, student, verantwoording afleggen over het geleerde. En dat begint dus met een begeleidersteam met het geloof in en de vaardigheden om dat nieuwe samenspel te faciliteren. En “angstaanjagend snel” zie je dan de studenten de ruimte gebruiken die hen geboden wordt. Studenten die als vanzelf dat gedrag gaan vertonen dat op men op plekken met allerlei “trucjes” probeert aan te leren.

Vanwaar die term “angstaanjagend snel”. Als ik een beetje doorvraag blijkt de basis voor deze houding te liggen in de twee dagen die ze ergens “samen op de hei” doorbrengen. Meer tijd (en een goed programma natuurlijk) is er blijkbaar niet nodig om deze andere basishouding met elkaar vorm te geven.

Overzicht Innovatieklas

Tot zover het algemene deel 🙂 Voor de die-hards onder de lezers hieronder nog even wat ik dan precies zag van de input en het proces.

Aandacht:

  • Het geheel ademt aandacht en waardering. Voor wie de studenten zijn en voor wat ze aan het doen zijn. Zo lastig om te omschrijven waar hem dat in zit. Ik kan het hebben over de manier van luisteren, de vragen die gesteld worden, wat docenten weten over de (projecten van) de studenten, het feit dat ook op andere dagen dan afgesproken hun begeleiders binnenwandelen, dat studenten hun begeleiders opzoeken als daar tussentijds behoefte aan is. Dat is “techniek”. Het gaat mi om het gevoel: die betrokkenheid, aandacht, waardering en interesse is echt en wederzijds.
  • Studenten vertellen me over de stappen die ze hebben gezet met hun persoonlijke begeleider rond hun eigen projectplan.

Uitdaging:

  • Ik hoorde bij alle 6 de studenten die ik sprak dat ze echt een project willen afleveren dat van belang is/ betekenis heeft voor de maatschappij. En dat ze “van gedachte veranderen/loslaten” omdat dat wat ze in 1ste instantie bedacht hadden toch niet bij hun persoonlijk blijkt te passen.
  • Pratend over de vellen op de muur hoorde ik dat ze die dag waren uitgenodigd om zoveel mogelijk te tekenen ipv te schrijven. En dat dat wel lastig was geweest maar ook wel heel leuk om daarmee kennis te maken. Iets later zag ik van diezelfde student een helder visueel verslag van de eerste weken en van andere studenten een gevisualiseerd projectplan.
  • Als ik aangeef dat ik graag de 11de wil komen krijg ik te horen dat nog niet duidelijk is of er dan een docent/begeleider aanwezig zal zijn. Dat is geen probleem. Een van de studenten wordt aan me gekoppeld en zal me ontvangen en verder afspraken met me maken. Dat ging voortreffelijk. Ik ben er niet eens achter gekomen of die studente dat nou moeilijk vond of niet.

Vrijheid: 

  • De studenten zeggen de vrijheid te voelen om hun project helemaal zelf te kiezen en vorm te geven.
  • Toen ik aankwam zei de mevrouw bij de receptie tegen me: “Ze zijn er ook al, de sleutel is al opgehaald”. Hoe cool is dat. Zelf kiezen of je komt en als je komt heb je gewoon je eigen lokaal ter beschikking. En ondanks dat ze voor niets op school hoefden te zijn waren de helft van de studenten er.
  • 2 dagen per week hebben ze gezamenlijke sessies. Drie dagen mogen ze dus zelf invullen.

Lol in hebben: De sfeer is ontspannen. Er wordt gelachen. En ze geven allemaal aan graag aan hun opdracht te werken. Hebben zin in leren/school (soms weer voor het eerst in lange tijd)

Open zijn: Ik word heel open tegemoet getreden. Ze delen hun ideeën en hun aarzelingen. Die openheid en het zoeken naar de kern is wat me raakt en waarom ik meteen zin heb hen te ondersteunen in hun zoektocht. Zij staan dan vervolgens ook open/luisteren naar de verbindingen die ik naar aanleiding daarvan leg.

Onderzoekend: Dat is net iets als die aandacht hierboven. Dat ademt het geheel ook uit en is moeilijk te grijpen. Men is gewoon voortdurend al doende, onderzoekend bezig.

Netwerken: In ieder gesprek dat ik voerde ging het minimaal 1x over een gesprek dat ze binnenkort extern gingen voeren met iemand die hen wellicht verder kon helpen/inspireren. Ook als ik namen noemde werd dat meteen genoteerd, emailadressen gevraagd. Linkedin/visitekaartjes waren er ook.

Op zoek naar de kern: Waar ik het meest van genoten heb is het feit dat ik ze zag zoeken naar de kern waarom ze een project willen doen. Waarom het net dat is dat zij voor de maatschappij kunnen doen. Iets waarmee ik ook ondernemingen zie worstelen als het gaat om duurzaam ondernemen.

PS Voor een verdere toekomst, waar ik nog benieuwd naar ben. Ik zag raakvlakken tussen de diverse projectideeën. En vraag me af wat er zou gebeuren als je ergens halverwege er een groepsopdracht van maakt en gaat samenwerken op basis van de gevonden ideeën en eigen talenten. Zou dat versterken

Verder Bericht

Vorige Bericht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén