Die flexibiliteit die hoort bij het onderwijs. Ik heb er schoon genoeg van.

Ik schrijf terwijl ik boos ben (mag eigenlijk niet hé). Boos ben ik omdat ik verdrietig ben. Verdrietig omdat ik het niet kan. Bijna 6 jaar lang nu probeer ik mijn werkdruk te managen. Dit weekend zijn alle tekenen er weer, tekenen dat ik weer wat grenzen heb genegeerd. Ik ben het zat dat me dat minstens 1x per jaar gebeurd. Ik ben het zat dat ik er niet in slaag om mezelf te beschermen hiertegen. Werkelijk! Een acquisitietraject, financiële maand/jaarafsluitingen lukten me wel zonder deze symptomen. Dit managen krijg ik niet onder de knie.

Als ik werk doe ik dat vanuit een stel overtuigingen over wat een goeie docent, fijne collega doet:

• Bij een mentorgesprek wil ik graag echt in gesprek met de student. Als ze me nodig hebben wil ik binnen een paar dagen beschikbaar voor ze zijn.
• Als stagebegeleider wil ik de opdracht van mijn studenten begrijpen zodat ik ze echt kan ondersteunen in hun zoektocht naar “hoe moet dit”. Ze kunnen me mailen en binnen een paar dagen heb je antwoord of al even met me gesproken. Omdat ik weet dat ze dat alleen doen als ze echt hulp nodig hebben.
• Als docent-lesgever wil ik luisteren naar wat nodig is voor die groep, op dat moment.
• Als docent examinator wil ik graag dat de tentamens op tijd klaar zijn en relatief snel zijn nagekeken.
• Als collega wil ik voorbereid naar vergaderingen komen
• Als collega voel ik me mee verantwoordelijk voor het tijdig op orde hebben van blackboard, portfolio’s van studenten enz
• Als mede-ontwerper van de gemeenschappelijke propedeuse wil ik graag de deadline halen zodat andere collega’s zich tijdig kunnen voorbereiden.
• Op de gang wil ik aanspreekbaar zijn voor studenten.
• Voor mijn collega’s wil ik graag een sparing partner zijn als het even niet lukt.
• Via Twitter wil ik graag op de hoogte blijven van wat er zoal speelt in het vakgebied en een relatie opbouwen met medetweeps zodat je af ent toe wat voor elkaar kan betekenen.
• Via mijn blog leer ik bij en deel tegelijkertijd.

Dit doe ik als parttimer. In theorie 24 uur per week.

Wat heb ik inmiddels geleerd over werkdruk:

Wat lukt al wel:

In het verleden probeerde ik werk krampachtig binnen de drie dagen te houden. Dat doe ik niet meer.

Als ik een stagegesprek niet gepland krijg op een “werkdag” dan doe ik het gewoon op mijn “niet-werkdag”.

Als de planner het niet allemaal op 3 dagen krijgt, rijd ik dan nog wel een keertje extra naar Sittard. Dat kost veel onbetaalde tijd, de rit, de gesprekken in de gang, de gesprekken eromheen met collega’s. Krijg ik ook wel weer energie van.

Dat gaat, zelfs relaxed, als het aantal uren werk voor die week ook ongeveer 24 uur is. Ik geniet dan van de flexibiliteit.

Op een werkdag nog even lekker wandelen/bloggen/poetsen enz voor ik ga werken. Lekker.

Wat lukt nog niet:

Deze week heb ik 40 uur gewerkt. Dat is 60% meer dan “afgesproken”. Omdat de meeste mensen een 40 uur referentiekader hebben. Die overschrijding is vergelijkbaar met 64 uur werken voor een fulltimer.

Om alle deadlines voor volgende week te halen moet ik eigenlijk nog 10 uur werken. Dit doe ik voor mijn gevoel al een flink aantal weken, dat flink boven de 24 uur werken.

De tijd is niet het echte probleem. Met meer tijd komen meer deadlines, meer momenten dat ik graag met mijn hele aandacht beschikbaar wil zijn, meer verschillende soorten werk. Vraagt veel focus en omschakelen.

En ik trek dat niet als dat meerdere weken na elkaar is. Niet in combinatie met een gezin met 3 opgroeiende pubers. Die ook graag een moeder willen die met de volle aandacht beschikbaar is als ze thuis is. Daarom kies ik namelijk voor dat PT werken.

En nu?

Jaja ik weet het, het kan anders als ik mijn overtuigingen loslaat. Ik kan dat vaak niet, welke zou ik dan moeten loslaten volgens jullie?

Voorlopig begin ik toch met alle deadlines voor volgende week te laten voor wat ze zijn. Voor de studenten ben ik voorbereid. Mijn mededocenten in het ontwikkeltraject leg ik het wel uit.

Alle apparaten uit en een hele dag buiten zijn. Met een beetje geluk zie je dit maandag niet meer.

Omwille van de toekomst deel ik dit toch nu.  Omdat anders niemand helpt meedenken om het voor de verdere toekomst op te lossen.

Erger nog, bij het ontwikkelen van de gezamenlijke propedeuse ben ik die piekmomenten zelf aan het in-ontwerpen. Binnen “ons huidige denkkader” lijkt er geen ontkomen aan. Voorbeeldje: we willen graag dat iedere mentor in week 2 zijn mentorstudenten een half uur spreekt (6 uur extra in die week dus, 12 bij twee groepen)

Mijn droom nu is even: dat ik gewoon beschikbaar mocht zijn. Drie dagen lang er helemaal zijn voor studenten, collega’s en dan gewoon klaar zijn. En de volgende week ook.

Denkoefening

Wat zou er gebeuren als we dit zouden doen:

• We maken een schema per docent van zijn belasting in die week, gebaseerd op alle taken in de takenplaat.
• Als die belasting meer dan 20% afwijkt van afgesproken, gaan we eerst zoeken hoe dat opgelost kan worden.
• Als dat niet kan, tellen de uren boven 1,2 voor anderhalf uur.

Als het anderhalf zou kosten…. zouden we dan wel instrumenten maken om dit te monitoren. Zouden we dan beter ons best doen om een oplossingsrichting te bedenken. Zouden we zelfs het onderwijs anders inrichten.

Want ik geloof niet dat dit alleen een probleem van mij is, noch alleen van mijn werkgever.

PS Zo, en dan nu alle apparaten uit. Fijn hoe dat delen/opschrijven ook al helpt 🙂

PS2 10/3/2015 Een middagje in de tuin levert me het inzicht op dat het toch weer niet ging over het aantal uren. Alhoewel ik me blijf afvragen waarom ik voel alsof ik me moet verdedigen als ik zeg dat ik niet wekenlang 60% wil overwerken. Het gaat toch weer over: denk ik dat ik kan voldoen aan de verwachtingen van de anderen en mezelf binnen de tijd die gefaciliteerd wordt. Is het zinvol waar ik nu zo hard aan werk? Levert het voldoende meerwaarde op? “Never waste a good crisis”. Met die vragen ga ik deze week aan de slag.