Deze zin uit de Tedtalk deed/doet wat met me, ik draag hem al een tijdje met me mee.
As if a whole lot academic knowledge and skills are being put in my rucksack, while I, the person who carries that rucksack stay relatively untouched.
Vandaag komt vervolgens deze voorbij van de Dalai Lama
Beide leggen zo mooi de keuze op tafel, hoort ondersteunen van “de weg naar binnen” bij onderwijs of niet.
Om dan vervolgens de vraag op te roepen: durf je de verbinding aan met die ander die nodig is om dat te mogen ondersteunen.
Ik pas de subtitel van mijn blog niet aan, dat heb ik namelijk echt overwogen. maar deze bespiegelingen geven de zin “in ontmoeting de volgende stap zetten” meer diepte. Andersom mist er iets.
Plek der moeite
En hier zit ook de echte “plek der moeite” van onderwijsvernieuwing in mijn geval.
Gaat het erom om als docent nieuwe tools in de rugzak te stoppen om het rugzakvullen van de studenten beter te kunnen uitvoeren.
Of gaat het erom om als docent nieuwe tools in de rugzak te stoppen om het rugzakvullen van de studenten beter te kunnen en daarbij de persoon die de rugzak draagt wel te raken.
Ik ben irritant ambitieus. De eerste keus is voor mij niet goed genoeg. En schaar me daarmee stiekem bij de “rupsje nooit genoeg/ wanneer zijn we er”-club.
En ik vind het tevens lastig. Die “continue” presentie/verbinding die daar bij hoort.