De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Beetje “onhandelbare” urgentie

brandIk kreeg het deze week wel voor de kiezen. Mijn gevoel van urgentie van “help de studenten op weg om hun toekomst duurzamer te maken” wordt fors versterkt, wordt daarmee een beetje “onhandelbaar” want ik heb (nog) geen kanaal voor. ’t Is dan ook geen goed moment om me eindtermen voor MVO onderwijs te laten beoordelen . Op dit moment is even niets ambitieus genoeg.

Event 1:

Een medewerker van de Zuyd-bieb gaf me het boek van Naomi Klein (de eerste 100 blz). No time, verander nu voor het klimaat alles verandert.  Had ik een tijdje geleden gevraagd. Attent hé. Nieuwsgierig las ik de eerste 100 pagina’s.

Ze schetst een mogelijke toekomst, eentje met en zonder verandering. En schrijft op blz 80.

Zoals in de volgende 4 hoofdstukken zal blijken, is de ware reden dat we dit kritieke moment voor het klimaat niet aangrijpen, dat de acties die nodig zijn vraagtekens zetten bij

  • ons heersende economische model (gedereguleerd kapitalisme gecombineerd met bezuinigingen op openbare voorzieningen),
  • bij de verhalen waarop de westerse culturen zijn gebaseerd (dat we losstaan van de natuur en de grenzen van de natuur kunnen omzeilen),
  • en bij veel activiteiten die onze identiteit bepalen en en onze gemeenschappen kenmerken (winkelen, virtueel leven, nog meer winkelen).
  • Ze betekenen ook de ondergang van de rijkste en machtigste industrie die de wereld ooit heeft gekend: de olie- en gasindustrie, die niet kan blijven bestaan in iets wat op haar huidige vorm lijkt als wij mensen onze eigen ondergang willen voorkomen

Toen ik aan tafel vertelde hoe ik af en toe tranen in de ogen krijg van dit boek en dit hierboven vertelde zei mijn zoon: Ah, dan moeten we dus gaan doen als in “Kinderen van moeder aarde”. Laat dat nou het boek uit mijn kinderjaren zijn dat mij het gevoel gaf: “Het kan ook anders”.

Event 2

Deze boodschap van Wubbo Ockels op FB. Uit HP de tijd:

Imponerend. Niet alleen door de tekst, maar zeker ook door het onuitputbare idealisme van Wubbo Ockels. Tot aan het laatst aan toe.

Gelukkig voor die “onhandelbare urgentie” eindigt Wubbo Ockels met
“Elke bijdrage, hoe klein ook, is belangrijk”

Verder Bericht

Vorige Bericht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén