Zondag tijdens een zwemwedstrijd van mijn jongens had ik het met een mede-ouder over leer-omgevingen. Zijn commentaar: “grappig dat we dat altijd proberen in te richten zonder het de lerende te vragen”. Datzelfde hoorde ik ook al eens van collega’s. Mijn commentaar is dan altijd: “graag, maar met wie en hoe (plaats en tijd)”. En dan heb ik het niet over een beetje feedback over een powerpoint die anders had gekund of de uitleg van een opgave die niet optimaal was.
Maandag postte ik op facebook (niet-zakelijk): “Heb net sprinkhaan en meelworm geproefd. Volgens brugklassers voedsel van de toekomst.”. Tot op heden de post met de meeste reacties. Ik schrok er zelfs een beetje van. Aanleiding tot mijn laatste commentaar: “Ai inderdaad niet mijn bedoeling. Insecten eten wordt door wetenschap gezien als mogelijke oplossing voor honger en de schade aan dier en milieu door vleesconsumptie. En als we al die problemen willen oplossen zullen we af en toe iets nieuws moeten doen. Dat is gewoon wat ik gisteren heb gedaan. En .. twee 12-jarigen die een middag gekookt hadden niet teleurgesteld.”
En wat er nu al dagenlang door mijn hoofd spookt: zal ik deze blog daarvoor gebruiken. Zal ik iets nieuws doen en met deze blog studenten gericht om hulp vragen. Wat me tot nu toe tegenhoudt is niet de mogelijke reactie van de studenten, maar van de organisatie.