3 jaar terug stopte ik met verhalen vertellen als hobby om ruimte te maken.
Langzaam sluipen de verhalen van toen mijn werk binnen. Ik vertelde “Ungalli” als afsluiting van de dialoogtraining. Studeer nu “De vogel” in om me voor te bereiden op mijn begeleidersrol in de propedeuse.
Het werkt anders nu.
Tijdens een wandeling (rondje Roer) vertel ik mezelf het verhaal een aantal keren. Doorvoel welke metaforen me echt raken.
Dit keer: De vogel (Gerard Weide en Albert Gerrits, isbn 9789077272152)
Het verhaal in het kort:
Een grote vogel is eenzaam en probeert aansluiting te vinden bij de mussen door er uit te willen zien als zij, te doen als zij. Het werkt niet. Verdrietig op een rots zittend komt er een andere grote vogel die zegt “volgens mij ben jij net zo’n grote vogel als ik”. Vervolgens huilt de vogel uit, bedenkt dat hij een inderdaad een grote vogel is, eentje die andere dingen doet dan mussen. En vliegt uit. Hij blijkt een adelaar te zijn.
De metaforen die me raken:
- De vogel ont-wikkelt zichzelf.
- De eenzaamheid van de vogel die niet bij de mussen hoort, de pijn van de continue afwijzing, hoezeer hij ook werkt om zich aan te passen.
- De andere grote vogel die benoemt wat ze ziet en daarmee de vogel een richting wijst waar hij zich wel blij en sterk bij voelt, waar hij gebruikt maakt van wie hij is, zijn sterktes.
En of ik het verhaal ergens ga vertellen of niet. Het voelt als goed besteedde tijd. Het verhaal heeft zijn werk bij mij gedaan, het zit nu in mijn lijf.
Sander Vrugt van Keulen 16 augustus 2015
Je bent een fijne verhalenverteller. En voor een goed verhaal is altijd plaats en is altijd tijd. 🙂
Ilse Meelberghs 17 augustus 2015 — Berichtauteur
Dankje Sander.