We kwamen vorige woensdag weer bij elkaar.
Het begint voor mij met een klein dilemma. Een ruimte met ongeveer 10 mensen. Kleine helft werkveld, iets meer dan de helft studenten waarmee ik nu samenwerk als met collega’s, als met mijn jongere collega’s vroeger. Hoe wens je dan een gelukkig nieuwjaar, met of zonder kussen. Het is een van die kleine besluiten waar je voor komt te staan als je de aard van de professionele relatie met de student veranderd. In een formele docent/student-relatie in grote groepen vraag je je dit niet af.
Het programma wordt steeds helderder. de verhaallijn van de 3 dagen krijgt steeds meer vorm.
We nemen de dagen door. Programma-onderdelen die nog niet duidelijk zijn worden verder vorm gegeven. Stukken die in de tussentijd verder zijn uitgewerkt worden kort besproken. De groep geeft feedback. Zo ook op de 2 challenges die Gerard (oud-student) en ik tijdens de vakantie in een skype-sessie hadden bedacht.
Geconstateerd wordt dat veel vragen nog van organisatorische aard zijn. Ook die taak wordt opgepakt.
We lopen ook tegen tijdsgrenzen op, eventjes. De studenten hebben binnenkort tentamens en willen zich graag daarop gaan concentreren. Even geen extra zaken. Lastig om met een steeds dichterbij komende deadline en studenten die minder tijd hebben niet ineens weer alles naar je toe te trekken.
Het is net als “de bijen ruimte geven“.
Het aan een bijenvolk op het juiste moment geven van extra ruimte aan het broednest is voor het verkrijgen van goede productievolken uiterst belangrijk. Het bevordert de bevolkingsgroei en vermindert de kans op zwerfneiging. Ruimte geven betreft het vergroten van het broednest door naast of zelfs in het broednest lege[1] ramen aan te bieden. Bij een kleiner volkje doe je dat in kleinere stapjes (van 1 leeg raam per keer) dan bij grotere volken. Alleen bij volken van al enige omvang (en als het ’s nachts niet (meer) zo koud is) kun je eventueel ook lege ramen echt binnenin het broednest hangen. Als het goed is dan worden dergelijke lege ramen al snel uitgebouwd en belegd met eitjes.
Als imker kijk ik dus heel goed en op een bepaald moment besluit ik dat het tijd is om het volk meer ruimte te geven zodat ze verder kunnen groeien. En vertrouw erop dat ik goed hebt gekeken en zoniet… dat het bijenvolk voor mijn”stommiteit” wel een oplossing vindt. Echt fout gaat het hierdoor nooit, hoogstens groeit het volk wat minder hard.
