De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Mijn naam is niet belangrijk, het gaat om jou!

IMG_0612Ineens kijk ik achterom en besef dat er iets fundamenteels veranderd is.

Waarom achterom kijken?

Over de gesprekken de afgelopen weken blog ik. Startend had ik de illusie dat het gespreksverslagen gingen worden. Maar, na de terugkoppeling van een gesprekspartner op een van de eerste blogs, wist ik dat dat niet ging lukken.

Binnen het uur na zo’n gesprek heb ik immers het gesprek al gekoppeld aan andere inzichten elders opgedaan. Ook zijn het soms kleine zinnen die zorgen voor aha-momenten. Daar zit mijn leren, en dat blog ik dus. Heeft soms nog maar zijdelings met het gesprek te maken. Soms is wat ik geleerd heb nog te teer om te bloggen.

Dus herkenbaarheid voor de gesprekspartner. Tja… twijfelachtig.

Sinds dat moment vertel ik mijn gesprekspartners dat ik daarom in eerste instantie hun naam niet noem. Dat ze na het lezen mogen bepalen of ik die toevoeg.

En steevast krijg ik dan als antwoord. “Oh maar mijn naam is niet belangrijk. Het gaat om jou”

Dat raakte behoorlijk!

Ik stond even stil om uit te zoeken waarom.

Mijn plan was namelijk anders.

Er waren tijden, nog helemaal niet zo lang geleden, dat ik heftig op zoek was naar, wanneer ben ik een goeie docent.

Een antwoord dat me aansprak: als ze na twintig jaar de vraag krijgen “welke docent herinner je je nog” en dat jouw naam dan bovendrijft.

Ik nam me voor die docent te worden.

Mijn naam doet er ook steeds minder toe.

Ergens heb ik dat plan verlaten. Ik weet niet eens precies waar, geen idee wie daarvoor te bedanken. Er ligt ergens een correlatIe met zelfacceptatie/zelfvertrouwen.

De mooiste cadeautjes dit jaar waren die momenten waarop ik zag dat een opmerking van mij aankwam. Als je me vraagt dat te omschrijven, voelt dat als volgt.

Het lukte om een student of collega de ruimte te geven voor zijn/haar verhaal. Het lukte om goed te kijken en te luisteren. Ik had ruimte om te laten bovenkomen wat ik wist over de mens tegenover me. En benoemde wat op dat moment belangrijk was. De blik in de ogen vertelde me dat ik raakte.

En het interesseert me echt niet of ze over 20 jaar nog weten dat dit moment met mij er was. Het was er en dat is genoeg.

Wat raakte er dan zo.

Het besef hoe verschrikkelijk fijn het is, als iemand een ruimte creëert waar het alleen om mijn ontwikkeling gaat.

Ik wil het echt kunnen: holding the space.

Want ik gun het mijn studenten ook.

 

Verder Bericht

Vorige Bericht

1 Reactie

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén