“Of ik me opgelucht voel. Want het zat er inderdaad wel aan te komen”
Huh, nee niet echt. Ik wist dat het zou ophouden op deze plek en ik wist dat ik het moment zou herkennen dat het tijd was om te stoppen. Deze week was het zover.
Herkennen
De natuur gaf de eerste tekenen. Straffe tegenwind iedere keer als ik naar het werk ging. Fiets zonder electriciteit. Voelen dat het me iedere keer weer lukt om het doel te bereiken, alleen de inspanning verschilt stevig.
Kraaien, roeken en roofvogels heel dichtbij.
In het weekend een workshop met roofvogels. De kracht van arend echt voelen, van dichtbij zien. Herinnert eraan dat zo’n kracht ook in mij zit.
Op maandag een incident. Het raakt me, ben er de hele dag mee bezig. Okeeh … leermoment dus.
Hulp accepteren
In de dagen die erop volgen laat ik me helpen. Ik deel het incident en wat het met me doet. Als iemand aanbiedt om even te sparren doe ik dat. Als mensen me dingen zeggen/toesturen luister/lees ik dat met verhoogde aandacht en laat me raken.
De woorden die mijn hoofd moeten overtuigen komen langzaam “op papier” in deze blog. (= een blog om de keuze en het proces erachter te verwoorden)
En beetje bij beetje accepteert mijn hoofd wat mijn hart al wist. Het is tijd om te stoppen.
Een vriendinnencirkel en thuis gaan naast en achter me staan. Doen aan “holding the space”. Ieder op hun eigen manier zijn ze op afstand bij me op dat moment dat ik het voornemen ga omzetten in actie.
Alleen in de auto voelt het toch zwaar/eng en lijkt het of ik dit muzieknummer op CD voor het eerst hoor:
“So just face it, take a stand
Hold your future in your hands
For in springtime you’ll be laughing”
“So let’s start believing in dreaming
Hear what the heart’s got to say
For it will guide you through the dark
And relieve all your fears, so
Close your eyes, hold on tight
‘Cause you’re in for a ride”
Ineens denk ik (#dekrachtvanmuziek): “wat een onzin, dat zwaar”.
Of je wil je hart volgen of niet. En als je het wel gaat doen, dan met joy.
En er staan een mooi stel mensen vlak naast en achter je. #dankbaar.
Doen
En het lukte dus om de ontslagbrief af te geven op een manier die bij mij past. Om vervolgens alle reacties met aandacht te ontvangen.
Herman van den Bosch 1 december 2017
Whow Dat is heftig. Maar ik weet zeker dat je voelt dat het goed is. Ik zal je verhaaltjes missen.
Ilse Meelberghs 2 december 2017 — Berichtauteur
Dankje Herman.
Voor de correcte inschatting dat het goed voelt, voor de waardering voor mijn verhalen.
Ben nu nog druk met dit stoppen af te ronden en ergens komt dan inderdaad de vraag “en wat met dit blog”. De tijd zal het leren.
Ilse