Geweest: Den Haag.

En dagje verplicht op pad. Als Belg moet ik tegenwoordig naar Den Haag om een paspoort aan te vragen. Er was een twee drie niemand te vinden om mee te gaan (ik deed nog een oproepje via FB) en dus alleen.

Hoe deel ik de dag in als ik het helemaal zelf mag bepalen. Als het enige waar ik rekening mee hoeft te houden me, myself en I is. Nou ja, met uitzondering van openingstijden en die ambassade dan.

Waar geef ik mijn geld aan uit, waar spendeer ik mijn tijd? Stemmen met vork en portemonnee om in verkiezingstaal te blijven.

’s ochtends om 8 stap ik op de trein. Gebracht worden naar het station en dat uur extra in de morgen zijn het me waard om meer voor de trein te betalen. De treinreis is: plannen van de dag, beetje Twitter, kletsen met iemand van Fontys en uit het raam staren.

Dankzij local heerlijke vroege lunch

Met mijn geprinte kaart in de hand wandel ik naar het Escher-museum. Ik sta er op een leeg plein, geniet van het veld krokussen en heb nog 20 minuten voor het museum opengaat. Spreek een mevrouw aan met koffie in de hand en vraag waar ze die gehaald heeft. Bij een lekker Italiaans zaakje. Een koffie en een heerlijk broodje later sta ik dan aan de kassa.

Escher in het paleis

Ik geniet van het museum. Van Escher die mensen  wil “bedotten”. Om de aandacht te vestigen op iets onbestaanbaars. Door een zekere mate van raadselachtigheid in het werk te brengen die niet onmiddellijk in het oog springt. Ik bestudeer de metamorfoses. Zo fantasievol, vorm/tegenvorm en ongelooflijk secuur. Ben verbaasd over hoeveel werken gebaseerd zijn op een foto. Leuk dat die foto er hier bij hangt.

En met mijn onderwijspet op geniet ik ook wel van het verhaal van de jonge Escher die zich zo verveelde op school dat ie de school heel goed in zich kon opnemen en later verwerkte in zijn werk. Te zien in de tentoonstelling Verwondering, Of hoe verveling een optische illusie werd.

De derde verdieping, het interactieve deel verrast met andere ervaringen dan kijken. Een grond die onder je wegvalt. Een buis die oneindig doorgaat.

Af en toe moet ik mezelf eraan herinneren dat het paleis zelf ook mooi is.

Bijzondere lampen in het paleis, meest opvallende 🙂

Intermezzo: wandelen door de stad.

Op de met mezelf afgesproken tijd vertrek ik al wandelend naar Scheveningen. Daar ligt de ambassade en ik wil toch graag ook wat van de stad ervaren. Ik kom langs winkeltjes, verbaas me over mijn reflex dat je mooie dingen “moet” kopen. Dat vastgesteld hebbend kan ik dat loslaten en wandel lekker door. Ik kom door de Scheveningse bosjes. Twijfel aan mijn papieren route, ga toch weer met mijn telefoon klooien om de route te zien, baal dat ik dan de omgeving mis. Stop met twijfelen.

De Ambassade

Op de ambassade verrassen ze me door vriendelijkheid en “alles gaat goed”. De man achter de balie benoemt het ook. “Ja, mensen maken een verre reis en dan is zo’n chagrijn achter de balie niet fijn”. Dat klopt. Dit is veel plezieriger. Ook grappig om in een wachtkamer te zitten met 7 Belgen die uit alle hoeken en gaten uit Nederland komen. En zoals gezegd. Het ging voorspoedig en niet veel later loop ik richting zee.

Intermezzo: de zee.

Heerlijk de zee. Ik ga natuurlijk eerst even het strand op voor ik het museum binnenga.

De zon breekt door.

De zon breekt door

Schuim heeft kleurtjes en zet de lens op het zand.

Museum Beelden aan zee

Op FB hadden vriendinnen me meerdere musea aangeraden. Deze was toevallig gister langer open. Dus paste prima in mijn dag. Het was even zoeken vanaf zee waar het museum is, maar deze zuil heeft het verraden.

Ik ging voor de tentoonstelling Picasso aan zee:

Prachtige tentoonstelling. Ik geniet van het schijnbare gemak waarmee de beelden gemaakt zijn. Deze vogel lijkt echt in elkaar geflanst heb ik het met een andere bezoekster over.

Ondertussen klets ik over de tentoonstelling met “buitenstaanders” via WhatsApp berichtjes enzo.

Wat verder raakte:

Denken met je hart noem ik het.

En deze noem ik dansend groeien 🙂

Het onder ogen zien van de “innerlijke zee”. Hele mooie uitnodiging bij een voor mij niet zo aansprekende installatie.

Terug naar zee

Ik zie:

Ik teken Picasso na. Met fototoestel in de hand teken ik de grote lijnen na. Pas dan voel ik echt hoe moeilijk “schijnbaar gemakkelijk geflanst” is:

Eten

Ik wil nog even eten aan zee zodat ik erna nog terug kan. Besluit dat op de boulevard te doen ipv op de pier. Ik hoor erna van een mevrouw op het strand dat ik toch mijn intuïtie had moeten volgen want dat de pier niet meer is zoals jaren geleden. Ik heb me laten leiden door een herinnering. Nou ja, het eten was prima, bediening vriendelijk, de vuurtjes gezellig en ik werkte nog een beetje aan uiltje.

Laatste blik op zee

Nog even kijken, voelen, uitwaaien en een beetje praten met een voorbijgangster die ook zo geniet van de wind.

Terugreis

Ik heb die ochtend eindelijk zo’n anonieme OV gekocht en hoef me dus niet druk te maken om kaartjes voor tram en trein. Ik wapper wat met het kaartje en kom weer thuis. 13 uur nadat ik vertrokken ben.

In de trein sufte en tweette ik wat. En vergat bijna uit te stappen omdat ik druk uiltje aan het oefenen was.

Dit plakte ik aan het eind van de dag in mijn Imaginary world boek. Mijn versie van uiltje. Zo goed als ik het nu kan.

Welkom, uitgenodigd, uitgedaagd en verbonden gevoeld

Grappig zo’n dag.

Het klinkt bijna zielig, zo alleen naar Den haag moeten omdat niemand meekan/wil. Dat was het dus verre van.

Als ik moet omschrijven hoe de dag was dan dekt de titel de lading. Ik voelde me welkom, uitgenodigd, uitgedaagd en verbonden.

En als dat is wat ik doe als ik alleen ben met me, myself and I, dan zegt dat ook iets over mijn kernkwaliteiten: verbindend, lerend, aandachtig, spelend.