Hij bleef maar op mijn tijdlijn en apparaten verschijnen. De melding dat er een Bendecafé was met Mark Mieras. Ik stuur een berichtje naar een vriend met de vraag of ik “erheen moest”. Zijn aanbeveling:”Briljante man op veel fronten” en nog wat meer maakte dat ik plaats maakte in mijn agenda. Geen seconde spijt van gehad.
Wat ik wil bewaren van zijn verhaal.
Leren steunt op fouten maken, nieuwsgierigheid en eigenaarschap. Het is waardevol om buiten de lijntjes te leren kleuren.
Als we door de fases kunnen komen van “groot doen bij een moeilijke opdracht, ze zullen mij niet klein krijgen” en “klein voelen als de eerste fout is gemaakt” dan kan het spelen, leren echt beginnen. Dan zijn we “groen”, open om te leren. Onze hersenen zijn dan als een spons. Dan wordt leren een feestje!
Hij legde de 3 opties/fases/systemen in brein en lichaam oa uit aan de hand van een “ongemakkelijk moment, #kuch” van deze pianiste. Ze had kunnen vluchten, ze had langzaam onder de piano kunnen zakken, zich slachtoffer kunnen voelen. Met de ondersteuning van de dirigent besloot ze een ervaring aan te gaan die beiden nooit meer zullen vergeten.
Je maakt gebruik van andere delen van je brein en je neurosysteem als je op groen staat. Mensen die op “groen” staan kan je herkennen. Ze hebben een levendig gezicht en een melodieuze stem.
Ook mooi is dat “groen” zijn maakt dat eerdere ervaringen in de andere fases worden weggewassen als het ware.
Het is transfereerbaar. Als we in een oefening/ervaring leren om dat te doen bvb bij muziek maken, schilderen, toneel, natuur, dan weten we hoe groen werkt cq zijn we “groen” en kunnen dan ook andere uitdagingen op die manier benaderen.
Waarom vinden we dat dan toch zo moeilijk. Omdat in onze maatschappij ongemak ongewenst is. We proberen het te vermijden. Terwijl hiervoor nodig is om de barriere van het ongemak te nemen. Leren ongemak tegemoet te treden.
Dat bereidt ons voor het onverwachte.
Hoe doen we dat, ga spelen!
Concreter. Op mijn vraag hoe je als groep docenten de barriere van het ongemak doorgaat. Zodat je “groen” je studenten tegemoet treedt. Daar zijn oefeningen voor. Hij deed er een met ons. Eentje die je ook met studenten kan doen. En vertelde dat theatermakers vaak in de coulissen dat soort oefeningen doen om als team “groen” het podium op te stappen.
Wat leuke weetjes/qoutes:
Je bent het nieuwsgierigst als je een beetje weet, ergens tussen orde en chaos.
Perfectie is minder boeiend dan “small flaws” Verwachting bouwen en verbreken. Ergens tussen orde en chaos.
Noten die ontbreken maken dat je makkelijker meebeweegt.
Je brein kan niet out of the box denken, het weet niet waar de lijntjes liggen. Creativiteit kan je niet organiseren. Het is meer werken en geduldig wachten tot de oplossing de box binnenvliegt.
Het puberbrein is (oer) gemaakt/gericht op een eigen sociaal netwerk bouwen. Gebruik dat en wordt deel van het sociale netwerk van je student. Bouw een netwerk met leerlingen. Ze willen meer werken voor een docent dan werken voor een vak.
Bij krimp kan je het niet permiteren om mensen af te laten vallen.
Studenten kunnen wel plannen als het om hun eigen plannen gaat. Wordt deel van hun plannen.
Naar een theatervoorstelling gaan maakt je zo gelukkig als 1.125 euro.
Wat betekent het voor me.
Ik heb een woord voor de vaardigheid die we missen in een team waarin ik werk. De vaardigheid om samen de barriere van het ongemak door te gaan, het ongemak samen tegemoet te treden.
Hier een video als je nieuwsgierig bent geworden …
En als natuurmens & reflectiemens vind ik dit artikel: De natuur als vluchtheuvel van de geest ook bijzonder boeiend/bevestigend.