De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Geen bezwaar indienen tegen bomenkap.

De gemeente heeft de vergunning verleend voor het kappen van bomen op de kasteellaan. Na de eerste keer twee termijnen te hebben gebruikt en ook nu de termijn voor de besluitvorming te hebben verlengd is de vergunning verleend. Ik ga de stukken niet opvragen en ga geen bezwaar indienen.

Ik heb tot 2x toe heel goed nagedacht over wat het met me deed, waar ik me zorgen over maakte en dat geblogd (blog 1blog 2, blog 3). Heb het daarmee gedeeld met mededorpsgenoten, gemeente en eigenaar. Ben in gesprek gegaan. Ik heb de stem laten horen en ga ervan uit dat daar zorgvuldig mee is omgegaan.

In die stem heb ik mijn best gedaan de belangen van de bomen mee te verdedigen. Omdat zij hun stem niet kunnen laten horen in een bezwaarprocedure. In deze video praten ze wel 😛

De reden dat ik geen energie ga steken in het bezwaar is dat ik mijn energie wil sparen voor acties die leiden tot een bewustzijnsverschuiving van ego-systeem naar eco-systeem.

ego-eco

Mijn energie wil steken in het perspectief blijven aanbieden dat wij onderdeel zijn van een systeem, een systeem vormen met andere levende wezens. Dat wij niet gelukkig worden door van de wereld iets te maken wat ons mensen het beste past. Niet mee eens, vraag je je dan eens af waar je blijer door verrast wordt:

  • een berm met gras (is makkelijk en goedkoop in onderhoud) OF een bloeiende berm
  • een grasveld in de overgang tussen twee wijken (goedkoop onderhoud en overzichtelijk/veilig) OF met bloeiende struiken en daarin kwetterende vogels en eekhoorns die noten komen halen
  • alle dode bomen onafhankelijk van de plek waar ze staan opruimen OF bij je avondwandeling een ontmoeting hebben met een specht die daar al roffelend komt eten

Mijn energie steken in het delen/laten beklijven van de ideeën in artikelen als deze van de correspondent: Deze filosoof beschrijft de vernegering van de mens.

Als je het werk van de Kameroense filosoof Achille Mbembe (59) leest, zegt de reactie misschien wel meer over deze tijd dan je denkt. Het uitdrukken van mensen in cijfers en kostenposten is volgens Mbembe namelijk kenmerkend voor een wereldwijde ontwikkeling. Onder druk van het kapitalisme zijn samenlevingen steeds meer gericht op het kwantificeerbaar maken van alles wat los- en vastzit. Of het nu de zorg, kunst, een dier of een mens betreft: we meten ons suf zodat we onze targets aan het einde van de dag halen, maar ook om al wat leeft en niet leeft in een allesomvattend waardesysteem vast te leggen.

‘Dat zou kunnen door te beseffen dat de aarde bepaalde grenzen heeft bereikt en dat de enige manier om een duurzame toekomst te creëren, bestaat uit een allesomvattende samenwerking. Eentje waar in de verbondenheid ook ruimte voor diversiteit en verscheidenheid is. Niet alleen tussen mensen, maar ook met andere levende entiteiten, die mede zorgen dat wij hier kunnen (over)leven.’

‘Het posthumanisme zou ik liever willen plaatsen in een traditie van culturen waar de mens niet het centrum vormt, maar leeft in relatie tot de natuur, dingen en dieren. Als je naar de geschiedenis kijkt hebben lang niet alle culturen en samenlevingen geopereerd vanuit het westerse idee van de mens als meester van al het levende.

‘Juist voor die toekomst hebben we alomvattende ideeën nodig die niet zijn opgebouwd vanuit een beperkte cultuur of systeem, maar vanuit de hele wereld. En met de hele wereld bedoel ik niet alleen de mens, maar alles wat leeft.’

Ik heb geen nieuwe argumenten. Wat ik kon doen met mijn passie en talent voor de Kasteellaan heb ik volgens mij gedaan. Ben benieuwd hoe het er volgend jaar winter uitziet. In de winter kan je namelijk prachtig de structuur van resterende bomen bekijken.

Verder Bericht

Vorige Bericht

2 Reacties

  1. Ilse Schorrewegen 16 mei 2016

    Dag Ilse, als jij geen fellow kantelaar bent, dan niemand…
    Dank je wel voor je inspirerende schrijfsels en je tomeloze inzet om van onze planeet een betere wereld te maken. Deze week deelde ik ook werk van Achille Mbembe die de vinger heel goed op de wonde kan leggen.
    Ik blijf hoopvol, samen met jou, dat mensen zich een deel van een groter geheel gaan voelen, want het is volgens mij de enige manier om echt te kantelen naar een mooiere, leefbare, duurzame wereld.
    Blijf inspireren en delen wat jou enthousiast maakt. Dat doe ik ook. Elk mens die we kunnen beroeren, is eentje gewonnen…

    • Ilse Meelberghs 16 mei 2016 — Berichtauteur

      Hallo Ilse
      Dankjewel voor die aanmoedigende woorden. Ja die Achille Mbembe legt mooi een vinger op de zere plek. Wat ik ook mooi vond in het artikel is dat hij oproept om het antwoord niet in “ik” maar in “wij” te zoeken. Succes kantelaar met je werk, het is mi de moeite waard 🙂
      Ilse

Laat een reactie achter bij Ilse MeelberghsReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén