Drie had ik er gister, 2 bij ons op school, eentje van mijn oudste zoon. Hij is klaar met z’n VWO. Van 13.30 tot 22.30 was ik op diplomauitreikingen en borrels. Stralende gezichten, de kroon op het werk, fijne gesprekjes.
Vanmorgen sta ik verdrietig en verward op. Hoe komt dat toch? Terwijl ik ons huis poets laat ik het verdriet toe. Alleen dan kan ik bij “wat voor mij zo belangrijk” is dat het me verdrietig maakt.
Waar word ik blij van tijdens zo’n diploma-uitreiking.
Als ik dat doe, dat toelaten, komt bij mij toch eerst de ontkenning. Verdrietig zijn hoeft niet, er waren zoveel dingen om blij om te zijn. Mij maakt blij als:
- sprekers erin slagen om te laten zien dat ze de student/leerling echt gezien hebben. Als persoonlijke groei/kwaliteiten benoemd worden.
- de spreker kan verwoorden hoe het moment voelt voor de verschillende partijen in het publiek, helemaal als dat met humor kan.
- een bijdrage van de student/leerling aan de werking van de school/aan de maatschappij benoemd/beloond wordt.
- de familie een beeld krijgt van waar de groep mee bezig is geweest.
- gezamenlijke herinneringen worden opgehaald.
- docenten hun passie/talent gebruiken om het feest mooier te maken. Bvb samen muziek maken.
- de stralende gezichten, fijne gesprekjes, de periode samen afsluiten.
Wat raakt me, doet pijn:
En dan durf ik te benoemen wat ik niet zo tof vind. Ik heb moeite met 2 gewoontes. Horen ze echt bij een diploma-uitreiking?
- De behoefte om goeie raad te geven. Waarom vertrouwen we er niet op dat ze gewoon klaar zijn voor de volgende stap en dat ze wat daarvoor nodig is zelf kunnen uitvinden. En spreken dat uit.
- De behoefte om die met de beste punten er uit te lichten/ te belonen. Met dat je dat doet geef je in mijn ogen impliciet de boodschap aan de anderen dat wat zij gedaan hebben geen extra aandacht verdiend. Als je echt meent dat leren, persoonlijke groei, je eigen grenzen verleggen het belangrijkste is, dan klopt het niet als je speciale aandacht schenkt aan goeie punten studenten/leerlingen. Die relatie is namelijk niet een op een.
Klinkt superduur, het raakt mijn integriteit. Deze gewoontes gaan in tegen waar ik in geloof, wil doen/zijn/uitstralen.
Voor mij de oplossing:
Het vertrouwen in de student, in die zelfredzaamheid, in feedback meer focussen op persoonlijke groei en minder op het absolute punt. Ze zijn blijkbaar erg belangrijk voor me. En dus ga ik er nog meer mee oefenen.
En voor de diploma-uitreiking. Ik wil zo graag dat de boodschap op zo’n moment compromisloos is:
Wij hebben het fijn gehad samen, dit zijn zo de dingen die ons bezighielden, we hebben elkaar zien groeien, gezien welke bijdragen zijn geleverd, daarvan genoten. Het resultaat is er, het diploma is binnen. Tijd om uit te vliegen, je eigen weg verder te gaan. Geen vaarwel maar tot ziens.
En misschien kunnen we een hele andere gewoonte gewoon gaan vinden. Dat de leerlingen/studenten zelf gaan vertellen wat het mooiste, meest waardevolle was. En dat het op de dag zelf onze taak is om goed te luisteren en net als nu heel heel hard te klappen. (Weetje waar je niks aan hebt 🙂 ik heb serieus nog pijn in mijn handen van het vele klappen)
En voor nu:
Ik ga de momenten onthouden waar dat wel lukte, waar ik blij van werd. En nog even verder vieren met de zoon.