De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

De manier van omgaan met onzekerheid die voor mij het beste werkt: uitproberen.

Volgend jaar introduceren we een nieuw curriculum, vanaf kwartaal 3 gaat dat lopen. Zonder nou uitvoerig de nieuwe werkwijze te beschrijven zitten dan in de kennisleerlijn standaard een aantal nieuwe elementen: grotere groepen, 3 uur per week les (ipv 2x 1,5), samenwerkend leren, co-teaching, formatieve activiteiten. (Grotere groepen is deels een concessie tbv de betaalbaarheid, deels een communityvorming-ondersteunend element)

En hoewel we van onderdelen weten dat het werkt (elders gezien of zelf ervaren) weten we natuurlijk niet zeker of het geheel gaat werken. Dat is eigen aan vernieuwing.

Iedereen heeft dan zo zijn eigen strategie om met die onzekerheid om te gaan. De mijne is: uitproberen, goed luisteren en kijken naar de studenten.

Omdat co-teaching een van de nieuwe elementen is zocht ik een collega die dat met mij wilde doen. Die is gevonden in een collega bedrijfseconomie (keifijn) en dit kwartaal oefenen we met het nieuwe onderwijs van volgend jaar. Nou ja, eigenlijk ontwerpen we in de voorbereiding deels het onderwijs van volgend jaar en evalueren meteen erna of het goed ging of niet. (=op de ontwerpdinsdagen gaat de aandacht naar andere onderdelen).

We schatten de risico’s voor de studenten klein in omdat deze module door de meeste studenten als makkelijk wordt ervaren en het is een relatief kleine “grote groep”. Bovendien zijn deze studenten al gewend van voorgaande kwartalen bedrijfseconomie om in groepen opdrachten te maken. En hopen (onderbouwd) dat het voor hen wat oplevert.

We hebben nu twee sessies gedaan. Eentje van anderhalf uur en eentje van 3 uur. Hier de agenda’s van beide sessies.

Wat horen we bij de studenten

We hebben de studenten uitgelegd wat we gaan doen en waarom. Natuurlijk mogen zij mee evalueren en we zijn een stapje verder gegaan. De studenten mochten mee de vragen bedenken die gesteld gaan worden aan het eind van het kwartaal om te bepalen of “het werkte”.

Dat hebben we gedaan doordat ik tijdens de les kort alle groepen langs ben gegaan en heb geluisterd naar wat zij voor sterke punten en aandachtspunten zagen. Die hebben we dan terplekke geprobeerd om te zetten naar enquetevragen voor de groep. Deze zijn nog niet goed uitgewerkt, maar onderstaand is wat dan komt bovendrijven.

Ik vond het fijn om nu al even tijd te hebben om naar ze te luisteren, door te vragen en de rest van het kwartaal tijd te hebben om te bepalen hoe we ons ertegenover willen verhouden, wellicht aanpassingen te maken of keuzes beter uit te leggen.

Zo worstel ik met de behoefte van de studenten naar afwisseling (vakken/docenten) en de vraag naar rust voor diepgaand leren.

PS Als je trouwens onderzoek kent rondom een van deze onderwerpen dan hoor ik het graag.

PS2 Docenten en studenten die vragen willen toevoegen/vervangen. Feel free om te reageren.

Hoe vind ik zelf dat co-teachen

De andere kant is dat ik voor het eerst in een “gewoon vak” co-teach.

We benutten nog maar gedeeltelijk de kracht ervan. We doen dit kwartaal nog niets met differentiatie voor de studenten. We geven samen les. Ieder doet een stuk van de les. We hebben in de uitgeschreven lesvoorbereiding kleurtjes gegeven aan wie wat doet.

Welke voordelen ervaar ik nu al:

  • We verdelen het werk op basis van sterktes en dat waar je het meest comfortabel mee bent. Dat zorgt voor een zekere relaxheid.
  • In de les gebeuren dus dingen die ik nog niet zo goed kan en mijn collega op zich neemt. Ik leer daarvan. Vaak geeft dat al het materiaal/lef om het ook te doen in mijn les met de andere groep.
  • Omdat ik niet alles hoef voor te bereiden voelt het alsof ik mijn stuk grondiger kan doen in de gegeven voorbereidingstijd.  (vb formatieve quizvragen bedenken). Ik betwijfel of de totale voorbereidingstijd korter wordt. Is erg lastig te bepalen als er zo’n vernieuwingsstuk bijzit.
  • Als ik kijk terwijl mijn collega bezig is kan ik aandachtiger de studenten observeren en zinvolle aanvullingen doen. Bij de evaluatie kan je dan een gesprek uit meer perspectieven voeren over wat werkte en wat niet. Een student gaf trouwens al aan dat heel fijn te vinden, dat elkaar aanvullen, dat net even iets anders verwoorden.
  • Als dingen even niet lukken kan de een het oplossen terwijl de ander de les overneemt. Ikzelf merk dat ik iets meer risico durf te nemen met vernieuwende ict-dingen als je met z’n tweeën bent.
  • Ik merk de verschillen tussen mij en mijn collega in de omgang met studenten en vraag me dus vaker af “hoe ik wil zijn”
  • Het gesprek vooraf over wat we gaan doen en waarom zorgt ervoor dat ik steviger sta in wat we willen bereiken en makkelijker ben in aanpassen van “hoe”.
  • Het bewaren van voldoende rust in het lokaal vind ik net zo moeilijk in de kleinere en de grotere co-teachinggroep. Met z’n tweeën vind ik dat makkelijker.

De nadelen dan. Die zijn er voor mij niet. Het scheelt wel dat ik in het verleden al samen met anderen sessies heb verzorgd en heb geleerd om niet te verkrampen als de ander het anders doet dan ik, maar nieuwsgierig te kijken naar wat er dan gebeurt.

Wordt vervolgd 🙂

Verder Bericht

Vorige Bericht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén