Het is gelukt, 100 dagen iedere dag een kwartier in de tuin werken.
Op de laatste dag oogste ik wat frambozen, plantte een zonnebloem uit en plukte onkruid. En genoot verder van alle moois dat er staat.
quatsch-argumenten
Ik weet na 100 dagen dat veel van de argumenten om niet in de tuin te werken Quatsch zijn.
- Het is donker – Ik tuinierde in het maanlicht
- Het regent/hagelt – Onder de struiken is het nog best droog dan. En nat worden is ook niet erg.
- Ik heb nette kleren, goeie schoenen enz aan – Ik blijk ook vanaf het pad te kunnen werken en de klusjes zo uit te kiezen dat je niet vies wordt. Of ik trek schoenen uit en ga op blote voeten.
- Ik ben moe, lekker op de bank – Ik blijk van tuinieren beter op te knappen.
- Ik heb geen tijd – Onzin, zoveel keer liet ik de tijd voorbijgaan, had het best gekund overdag maar koos ik voor andere dingen. Zodat ik dus in dat maanlicht stond te tuinieren. Prachtig is dat trouwens.
- Het is koud. Net dan is het fijn om even naar buiten te gaan en in de aarde te wroeten en in een kwartier word ik echt niet door en door koud.
- Het onweert – Even wachten en genieten vanuit huis van dat natuurgeweld.
Supporters zijn fijn
Mensen vroegen regelmatig belangstellend of ik die dag al in de tuin gewerkt had.
Een vriendin maakte een 100 dagen-rokje. Zo ergens in de periode dat het echt lastig werd, rond dag 80. Je hebt dan eigenlijk je punt gemaakt en denkt dat alles wel geleerd is. Welke idioot heeft bedacht dat het 100 dagen moet zijn, 80 kan toch ook. Enfin. Het rokje gaf nieuwe energie.
De grootste gevechten
De tuin blijkt een hele rustige spiegel te zijn voor persoonlijke ontwikkelingspunten.
Wie bepaalt wat dood gaat
Een van de moeilijkste dingen voor mij is plukken.
De tuin heeft een ontwerp. Daarin komt onkruid aanwaaien en zoeken planten uit het ontwerp een andere plek in de tuin die beter bij ze past. Wat mag blijven staan. Wie ben ik om te bepalen wat dood gaat. Hoever ga ik om mijn creatie te controleren, te houden zoals ie oorspronkelijk was bedacht.
Hoe blijf je kijken naar wat mooi is, potentie heeft, als je onkruid plukt
100 dagen tuinieren blijkt heel veel te gaan over onkruid plukken. Op een gegeven moment zag ik alleen nog maar het onkruid. Vergat ik te kijken naar de rest. Ging ik bij het bestrijden op de plantjes staan die ik nog wel wou houden. Ik heb bergen kattestaarten in tuin. Op een gegeven moment zag ik alleen dat.
Ik ben nu aan het oefenen met plukken terwijl ik naar de rest kijk, kijk naar wat blijft. Net zoals bij lopen op blote voeten. Je hoeft niet de hele tijd naar de grond te kijken om veilig te lopen.
De tijd voor alles
Er is tijd om te zaaien en te oogsten. Ik heb steeds moeite gehad met het dwingende karakter daarvan. En deze week besloot ik te oogsten omdat het tijd was. En hoorde ik later dat deze volle maan door indianen in Canada de oogst-vollemaan wordt genoemd.
Ga ik door.
Dat zal de tijd uitwijzen. Ik heb in ieder geval ervaren dat die momenten in de tuin aarden. En dat iedere dag aarden fijn is.